خوارج به مسجد می‌آمدند اما در نماز جماعت به علی(ع) اقتدا نمی‌کردند و احیانا او را می‌آزردند. روزی در هنگام نماز یکی از خوارج بلند شد و آیه‌ای را به کنایه به علی(ع) خواند. این آیه خطاب به پیغمبر بود که وَلَقَدْ أُوحِيَ إِلَيْكَ وَإِلَى الَّذِينَ مِنْ قَبْلِكَ لَئِنْ أَشْرَكْتَ لَيَحْبَطَنَّ عَمَلُكَ وَلَتَكُونَنَّ مِنَ الْخَاسِرِينَ که یعنی تو و همچنین پیامبران قبل از تو اگر مشرک شوید اعمالتان از بین می‌رود... این خارجی می‌خواست به علی(ع) گوشه بزند که از سوابق تو خبر داریم و تو چون مشرک شدی اعمالت از بین می‌رود. علی(ع) در مقابل چه کرد؟ به احترام قرآن سکوت کرد. باز او دوباره و چند باره این آیه را خواند و علی(ع) سکوت کرد.  بعد از چند مرتبه که دیگر او می‌خواست وضع نماز را برهم بزند علی این آیه را خواند: فَاصْبِرْ إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ ۖ وَلَا يَسْتَخِفَّنَّكَ الَّذِينَ لَا يُوقِنُونَ  پس صبر كن كه وعده خدا حق است و دیگر اعتنا نکرد و نماز را ادامه داد.

 

 این وضع بود تا خوارج دست به طغیان زدند، امنیت را سلب کردند... این جا دیگر جای آزاد گذاشتن نبود. مسئله اظهار عقیده نیست. بلکه اخلال به امنیت اجتماعی و قیام مسلحانه علیه حکومت شرعی است. لذا علی آنان را تعقیب کرد و در کنار نهروان با آنان رودررو شد.