در دوران اهل‌بیت(ع) این معجزات در حد وسیعتری اجرا شد، آنان چون پدر و مادر و بلکه طبق بیان خودشان مهربانتر و دلسوزتر از پدر و مادر از عالی‌ترین موقعیت‌های خداوندی برای هدایت انسان‌ها به سوی زمین آمدند و از هر ابزاری برای این مهم استفاده کردند که از جملۀ آنها «معجزه» است و این جنبۀ هدایتگری را در دوران زندگانی یک به یک آن بزرگواران به وضوح شاهدیم.
* در همین راستا به معجزه‌ای دربارۀ حضرت زهراء(س) اشاره می‌شود که موجب طمع شیطان شد:
از امیرالمؤمنین (ع) روایت شده که حضرت فاطمه(س) بیمار شد. رسول خدا(ص) به عیادت آمد، نزد او نشست و حالش را پرسید. گفت: همانا من به طعام اشتها دارم، طعام پاک. پیغمبر اکرم (ص) به طاق خانه اشاره کرد، طبقی آمد که در آن شیره، نان، کشک و انگور بود. پس آن را جلو فاطمه(س) نهاد، حضرت دستش را در طبق نهاد و نام خدا را برد و گفت: بخورید، بسم الله! پس فاطمه(س) و رسول خدا(ص) و علی(ع) و حسن و حسین (علیهم‌السلام) خوردند.
در این بین سائلی بر در ندا داد: السلام علیکم، ما را طعام دهید از آنچه خدا روزیتان کرده. پیغمبر فرمود: اخسأ(چخ). فاطمه(س) گفت: یا رسول الله! شما اینطور به مسکین نمی‌فرمودید. فرمود: او شیطان است و همانا جبرئیل این طعام را از بهشت برایتان آورد و شیطان خواست که از آن برخوردار شود و این برای او لایق نیست.
منبع: فضائل الزهراء، ص 127