امیرالمؤمنین (ع) حکایتی را نقل می‌کند که بر اساس آن، ابلیس بر طعام آسمانی که بر حضرت زهراء(س) نازل شد، طمع کرد.
عقیق:معجزات انبیاء و رسولان (علیهم‌السلام) و در رأس آنان معجزات اهل‌بیت (علیهم‌السلام) امری است که انسان‌ها نه تنها از انجام آن عاجزند، بلکه از رسیدن به گردِ آن نیز عاجزند، چه رسد به انجام کاری مشابه آن. امام صادق(ع) آن را نشانه‌ای الهی می‌نامد و می‌فرماید: «المعجزه علامهٌ لله لا یعطیها إلا انبیاءهُ و رُسُلَهُ و حججه لیعرف به صدق الصادق من کذب الکاذب»؛ معجزه نشانه‌ای از خداوند است که آن را جز به پیامبران و فرستادگان و حجت‌های خود نمی‌‌دهد تا به وسیله آن، راستگویی (مدّعیان ارتباط با خدا) از دروغگویی (مدّعیان دروغین) شناخته شود. در دوران اهل‌بیت(ع) این معجزات در حد وسیعتری اجرا شد، آنان چون پدر و مادر و بلکه طبق بیان خودشان مهربانتر و دلسوزتر از پدر و مادر از عالی‌ترین موقعیت‌های خداوندی برای هدایت انسان‌ها به سوی زمین آمدند و از هر ابزاری برای این مهم استفاده کردند که از جملۀ آنها «معجزه» است و این جنبۀ هدایتگری را در دوران زندگانی یک به یک آن بزرگواران به وضوح شاهدیم. در همین راستا به معجزه‌ای دربارۀ حضرت زهراء(س) اشاره می‌شود که موجب طمع شیطان شد: از امیرالمؤمنین (ع) روایت شده که حضرت فاطمه(س) بیمار شد. رسول خدا(ص) به عیادت آمد، نزد او نشست و حالش را پرسید. گفت: همانا من به طعام اشتها دارم، طعام پاک. پیغمبر اکرم (ص) به طاق خانه اشاره کرد، طبقی آمد که در آن شیره، نان، کشک و انگور بود. پس آن را جلو فاطمه(س) نهاد، حضرت دستش را در طبق نهاد و نام خدا را برد و گفت: بخورید، بسم الله! پس فاطمه(س) و رسول خدا(ص) و علی(ع) و حسن و حسین (علیهم‌السلام) خوردند. در این بین سائلی بر در ندا داد: السلام علیکم، ما را طعام دهید از آنچه خدا روزیتان کرده. پیغمبر فرمود: اخسأ(چخ). فاطمه(س) گفت: یا رسول الله! شما اینطور به مسکین نمی‌فرمودید. فرمود: او شیطان است و همانا جبرئیل این طعام را از بهشت برایتان آورد و شیطان خواست که از آن برخوردار شود و این برای او لایق نیست.