برخی از ما آدمها تمرین نکرده ایم تا به بسیاری از مسائل، نگاه نسبی داشته باشیم لذا در قضاوت هایمان اغلب از واژۀ همه یا هیچ استفاده می‌کنیم یا همه راستگو و درستکار هستند یا همه دزد و کلاهبردار یا زندگی خانوادگی مان باید خوب و ایده آل باشد، یا جدایی بهترین راه است، فرزندمان یا مؤدب و عالی است یا بی ادب وغیرقابل تحمل.

غافل از این که تمام رنگ‌ها سیاه یا سفید نیستند؛ طیفی گسترده از رنگ‌های خاکستری دراین بین است. زندگی با نمرۀ ۱۲ هم زندگی است میشود آن را به مرور به ۱۳ و ۱۴ رساند و باز هم پیش رفت، زیبایی با نمرۀ ۱۶ هم زیبا است. بچه با معدل ۱۴ هم با استعداد است. هر آدم خوبی چند ایراد هم دارد، هر آدم پر مسئله‌ای چند خوبی هم دارد.

اگر همسرمان بهترین همسر دنیا نیست، اگر نمره زندگی مشترکمان ۲۰ نیست، لازم نیست آن را به صفر و زیر صفر برسانیم. او هم یک انسان است، بنده‌ی خداست. اگر فرزندمان مؤدب‌ترین و درسخوان‌ترین نیست، بدترین و خنگ‌ترین هم نیست؛ اگر چه همه این‌ها با سرزنش و تحقیر، ممکن است به آنجا هم برسند!

می‌شود یک آدم خوب چند ایراد و خطا هم داشته باشد می‌شود شخص پرمسئله‌ای چند تا حُسن هم داشته باشد. همۀ ما هم خوبی و هم اشکال و ایراد داریم. می‌توانیم با هم ازتوافقات و توانمندی‌ها صحبت کنیم و روابط خوبی داشته باشیم، بدون این تصور که همه باید... هیچ کس نباید.... کافی است اهل تشویق و تحسین باشیم تا به مرور خوبی‌ها بیشتر شود.