عفو «وحشی» غلام «جبیر بن مُطعَم» وحشی غول پیکر یکی از سران شرک به نام مُطعَم بود و عموی جبیر به نام طعیمه در جنگ بدر به دست حمزه سیدالشهدا (ع) کشته شده بود.

هند زن ننگین شرک و کفر همسر ابوسفیان؛ که پدر، برادر و فرزندش در جنگ بدر کشته شده بودند تشنه افرادی همچون پیامبر (ص)، علی (ع) و حمزه (ع) بود.

او نقشه قتل این سه نفر را می‌کشید تا انتقام خود را گرفته باشد، در این جستجو وحشی را برای این کار مناسب دانست او را نزد خود آورد و به او گفت: «اگر یکی از این سه نفر را بکشی علاوه بر آن که تو را از مولایت خریداری کرده و آزاد می‌سازم؛ آنچه که بخواهی به تو خواهم داد و مولایت جبیر بن مُطعَم حتما با تو همکاری خواهد کرد، زیرا عمویش به دست حمزه (ع) کشته شده است.»

وحشی گول دنیا را خورد و پیشنهاد هند را در مورد قاتل حمزه (ع) پذیرفت و گفت: قتل محمد(ص) و علی(ع) از عهده من ساخته نیست.

هنگامی که جنگ احد (در سال سوم هجرت) در دامنه کوه احد نزدیک مدینه بین مشرکان و مسلمانان درگرفت وحشی نیزه‌ای کوچکی به نام «زوبین» را که در جنگ‌های غدیر به طرف مقابل پرتاب می‌کردند تهیه کرده و در کمین حمزه (ع) نشسته بود تا اینکه حضرت حمزه (ع) در حالی که سرگرم جنگ با دشمن بود از فرصت استفاده کرد و «زوبین» خود را به طرف حمزه (ع) پرتاب کرد. این ضربه به قدری سخت بود که وقتی به شکم حضرت حمزه (ع) خورد از پشت آن حضرت بیرون آمد حمزه (ع) با آن حال، چون شیری آشفته به سوی وحشی تاخت، اما وحشی گریخت و حضرت حمزه (ع) در حالی که او را تعقیب می‌کرد بر اثر خون‌ریزی زیاد از پای درآمد و به شهادت رسید.

به همین سبب بعد از فتح مکه وحشی جز فراریانی بود که حکم غیابی اعدام او از طرف حکومت اسلامی صادر شد، ولی وحشی از جنایت خود پشیمان گردیده و در حین حال فرصتی به دست آورد و مورد بخشش پیامبر(ص) قرار گیرد. هنگامی مکه در سال هشتم هجرت فتح گردید وحشی به صورت فراری در طائف به سر می‌برد، وقتی که آیه ۵۳ سوره زمر به گوشش رسید و امیدوار به بخشش خداوند شد و خداوند در این آیه می‌فرماید: «قُلْ يَا عِبَادِيَ الَّذِينَ أَسْرَفُوا عَلَى أَنْفُسِهِمْ لَا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعًا إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ ﴿۵۳﴾»، «بگو اى بندگان من كه بر خويشتن زياده‏ روى روا داشته‏ ايد از رحمت‏ خدا نوميد مشويد در حقيقت ‏خدا همه گناهان را مى ‏آمرزد كه او خود آمرزنده مهربان است (۵۳)»