همین که وقتی کربلا می‌روی، بدانی که هنوز منتظر فرزند شاه کربلا هستی، همین که وقتی آنجا را نگاه می‌کنی، بدانی که حتی بین کرور کرور اشکت هنوز باید به یادش...
نه به یادت باشم؛ همین برای کل سفر کافیست؛ بیش از گذشته، اصلاً اشک بریزی و یادت بیاید همه و همه عزاداری‌ها و دعاهای ناقابلت را قرار است به او تقدیم کنی؛ او؟

نه تو...

قرار بود به تو تقدیم کنم؛ آیا آنجا بودی و به استقبالمان آمدی و منتظر زیارت‌های ناقابل بودی؟

آیا اینجا وقتی که مداح، قدم می‌گذاشت و نوحه خوانی می‌کرد، قدم‌هایش متبرک به بوی قدم‌های تو در این مکان شد؟ نفسش متبرک به نفس‌های تو در این مکان شد؟

سوز دلش متبرک به سوز دل تو شد؟ اشکش داغی اشک تو نه... اشک خونبار تو در این مکان را توانست به یاد بیاورد؟

آب فرات از کجا می‌آیی

ناصاف ولی چه با صفا می‌آیی

خود را نرساندی به لب خشک حسین

دیگر به چه رو به کربلا می‌آیی

211001