ایشان در ادامه به مساله طب سنتی و اسلامی اشاره کردند و اذعان داشتند: طب سنتی باید به معنای دقیق کلمه علمی بشود و صرف اینکه فلان گیاه برای درمان فلان بیماری است کافی نیست؛ باید بدانیم تا مطلبی صد در صد علمی نباشد دینی نیز نخواهد بود!
معظم له خاطرنشان کردند: دینی بودن علم، به دینی بودن موضوع علم است، لذا معیار دینی بودن طب به طبیب و بیمار و بیماری نیست، بلکه به فهم دقیق و عمیق موضوع و مساله است یعنی دینی بودن طب به فهم عمیق و دقیق ابنا و ابدان است، اگر بفهمیم و باور کنیم که موضوع علم طب، فعل خداست قطعا و لابد این علم دینی خواهد بود حتی اگر پزشک و بیمار مسلمان نباشد.
حضرت آیت الله جوادی آملی تصریح داشتند: اگر بوعلی سینا هم امروز بود از شیوه های جدید پزشکی استفاده می کرد، اما اگر ما به دنبال شناخت گیاهان دارویی و استخراج خواص آنها برویم و به صورت علمی و با ارائه مقاله آن را اثبات کنیم، این داروها با بدن ما سازگاتر خواهد بود.
ایشان تاکید داشتند: طبیب باید بداند که تاجر نیست و بیمار یک «انسان» است که موجودی ابدی است و با مردن نمی پوسد بلکه از پوست به در می آید لذا طبیب باید بخش مهمی از علم خود را از اخلاق بگیرد و صرفا به آزمایشگاه موش و علم تجربی تکیه نکند و تا بیماری بیمار برای وی ثابت نشد نسخه تجویز نکند، چراکه اگر پزشکی بدون شناخت بیماری و از روی آزمون و خطا دارو تجویز کند ضامن خواهد بود، پزشکی که نتوانست بیماری را تشخیص دهد باید بگوید من بیماری تو را نفهمیدم و بیمار را ارجاع بدهد به طبیب دیگر؛ این می شود طب اسلامی!