عَنْ عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ ع قَالَ: لَوْ يَعْلَمُ النَّاسُ مَا فِي طَلَبِ الْعِلْمِ لَطَلَبُوهُ وَ لَوْ بِسَفْكِ الْمُهَجِ وَ خَوْضِ اللُّجَجِ إِنَّ اللَّهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى أَوْحَى إِلَى دَانِيَالَ أَنَّ أَمْقَتَ عَبِيدِي إِلَيَّ الْجَاهِلُ الْمُسْتَخِفُّ بِحَقِّ أَهْلِ الْعِلْمِ التَّارِكُ لِلِاقْتِدَاءِ بِهِمْ وَ أَنَّ أَحَبَّ عَبِيدِي إِلَيَّ التَّقِيُّ الطَّالِبُ لِلثَّوَابِ الْجَزِيلِ اللَّازِمُ لِلْعُلَمَاءِ التَّابِعُ لِلْحُلَمَاءِ الْقَابِلُ عَنِ الْحُكَمَاءِ.

امام سجاد(ع) فرمود: اگر مردم می دانستند علم آموزی چه فضیلتی دارد، حتی در راه آن خون می دادند و خود را به عمق دریاها می زدند. خداوند متعال به دانیال(ع) وحی کرد که مبغوض ترین بندگان نزد من بنده ای است که حق علما را سبک بشمارد و از آنها پیروی نکند و محبوب ترین بندگان نزد من، انسان پرهیزگاری است که درپی پاداش بیشتر باشد و علما را همراهی کند و از بردباران پیروی کند و پند حکما را بپذیرد.

پی نوشت:

کافی، ج1، ص35