«وادى عقیق» از جمله منزلگاه‌هایی بود که کاروان امام حسین(ع) در روز 12 ذی‌الحجه وارد آنجا شد. در این محل، چشمه و درختان خرما قرار دارد. از وادی عقیق تا مکه چهار منزل فاصله است. فقیهان شیعه وادی عقیق را میقات عراقیان و اهل شرق می‌دانند. این مکان شامل مسلخ، غمره و ذات عرق است. بیشتر فقها احرام از هر یک از این مکان‌ها را جایز می‌دانند. شماری از آنان احرام از ذات عرق را منوط به حال اضطرار کرده‌اند. (جواهر الکلام، ج18، ص10) بنابراین در این محل برخى براى حج محرم مى شدند و به مکه نزدیک‌تر از ذوالحلیفه بوده است. گفته شده ذات عرق، از نام کوهی در نزدیکی مکه گرفته شده است. (معجم‌البلدان)
شیخ جعفر بن نماء حلّی می‌گوید: « پس از حرکت از صفاح، امام مسیر حرکت را تا وادی عقیق ادامه دادند» ابن نما می‌گوید: در این محل بود که امام مردی از بنی اسد را ملاقات فرمود که اسم او « بِشر بن غالب» بود. امام درباره اهل کوفه از او پرسیدند و او گفت: «القُلوبُ مَعَک و السُیوفُ مَع بَنی‌امیه.» دل‌ها با شماست ولی شمشیرها با بنی‌امیّه» آن حضرت فرمود: «صَدَقتَ یااخا بَنی اسَد.» ای برادر بنی اسد، راست گفتی» ( مثیرالاحزان ص 42)
از
این جمله ابن غالب به راحتی می‌توان به شرایط سیاسی و فرهنگی آن دوران پی
برد که شاید اکنون مصادیق متعددی نسبت به این رفتار بتوان یافت؛ یعنی کسانی
هستند که قلبشان به سوی اهل عترت(ع) تمایل دارد، اما قلبشان
با عمل‌شان یکسان نیست و چه بسا قلم و علمشان به نفع دشمنان اسلام کار کند.
چه بسا عاقبت این افراد کمتر از رفتار کوفیان نباشد؛ لذا امام حسین(ع) با
قیامشان بارها صفات و خصلت‌های کوفیان را در معرض همگان قرار داد تا درس
عبرتی برای سایر مسلمانان در طول تاریخ بشریت باشد.