عقیق: داستان از حماسه خوانی های «حاج صادق» آغازشد؛ از همان جایی که عده ای نمک نشناس بی انصاف، شجاعت حسینی و غیرت اباالفضلی شیربچه های خیبری را به «شور» حماسه خوانی های «بلبل امام» پیوند زدند و این طور نتیجه گرفتند که «شعور»ی در کار نبود! می گفتند آن نوحه ها ، بچه های کم سن و سال را برای رفتن به جبهه «تهییج و تحریک» می کرد .
دهه 70 دهه حاج صادق بود ؛ مردی که «صداقت» و «اخلاص» او را ماندگار کرد. بسیاری از بچه های دهه 60 بی شک هنوز هم «مثنوی شهادت» حاج صادق را از بَر هستند. نسلی که حالا در حلب حماسه آفرین شده، روزگاری در کنج خلوت عاشقانه خود با شهدا ، نجوای روز و شبش«در باغ شهادت را نبندید» بود: «رفیقانم دعا کردند و رفتند/ مرا زخمی رها کردند و رفتند/ رها کردند در زندان بمانم/ دعا کردند سرگردان بمانم»... مثنوی شهادت حاج صادق درد دل «جاماندگان» بود.
***
شهادت «محسن حججی» فرصت دوباره ای بود تا به نقش و جایگاه ویژه «هیئت های مذهبی» در ترویج فرهنگ حماسه و مقاومت و شهادت پی ببریم . در روزگاری که شاهد بی مهری برخی مسئولان نسبت به هیئت های مذهبی و حتی تلاش های پشت پرده جهت ضربه زدن به هیئات و مداحان ارزشی هستیم، شهادت شهید حججی بهانه ای شد تا ذاکرین آستان آل ا... باردیگر پیشتر و بیشتر از بسیاری متولیان بعضا پرمدعا که کاری جز عکس یادگاری گرفتن با تصاویر شهدا در یادواره ها برای الصاق به رزومه کاری خود ندارند به میدان بیایند.
حاج سعید حدادیان
نیز از جمله مادحینی بود که در فاصله ای اندک از شهادت شهید حججی ، همراه با
محمدحسین حدادیان در هیئت هفتگی مکتب الزهرا ، نوحه ای را به سبک نوحه معروف و به
یادماندنی «یاد امام و شهدا» که پیشتر توسط این پدر و پسر ذاکر خوانده شده بود ،
اجرا کرد: «یاد شهید سر جدا/ دل و میبره کرببلا/ باز دوباره نور امید/ باز دوباره
عکس شهید...»
مرثیه ای که محمدحسین حدادیان به یاد شهیدسربلند اصفهانی خواند، با اشاره و تاکید بر روی تصویر ماندگار از لحظه اسارت شهید حججی آغاز می شود ؛ عکسی که به تعبیر شاعر؛ «قیمتی» است و به آلبوم عکس های باارزش سرزمینمان اضافه شد . سپس به غرور نهفته در چشم های شهید اشاره می شود. چشم هایی که بی شک هیچگاه از یادمان نخواهد رفت : « تو چشای این شهید/نور نجابت رو ببین/ راز اجابت را ببین/روح صلابت را ببین»
در قسمتی از این نوحه هم درد و دل مادر شهید با پسرخود را می شنویم. مادری که گل خود را به حضرت عمه سادات تقدیم کرده است : « ای پسرم اگه کنارت نبودم/ وقتی که عکستو دیدم/ به یاد زینب و حسین/ زخم گلوتو بوسیدم/ خوب می دونم مثل شهیدی که گل علقمه بود/ دم آخر سرت به روی دامن فاطمه بود...»
در روزهای گذشته مراسمات یادبود و گرامیداشت بسیاری به یاد شهید حججی در سرتاسر ایران و ازجمله در مشهد و قم و تهران با مداحی سیدرضا نریمانی و خانواده شهید برگزارشد. در اصفهان هم این مراسم با سخنرانی حجت الاسلام پناهیان و نوحه خوانی نریمانی و مهدی سلحشور برگزار شد. مراسمی که با استقبال گسترده مردم اصفهان روبرو شد و از یکی دو ساعت قبل از آغاز برنامه خیابان بسته شده و جمعیت جای نشستن هم نداشتند.
مراسم هایی نیز در مشهد مقدس و در حرم امام رضا(ع) با حضور خانواده این شهید برگزار شد. در یکی از این مراسم ها «حاج منصور ارضی»
با خانواده شهید حججی دیدار کرد و ضمن روضه خوانی گفت :من در عمرم و در
ایام دفاع مقدس شهید زیاد دیده ام ولی این شهید طوفان دیگری بین شهدا ایجاد
کرد.
کربلایی «حبیب عبداللهی» جانباز مدافع حرم که از مداحان اهل بیت نیز به شمار می رود هم از قافله عقب نماند و نوحه ای زیبا به یاد شهید حججی خواند: «خجالت میکشم از تو/نگام کن غرق افسوسم/تو سر دادی تا این چادر/بمونه سر ناموسم/ به تو مدیونیم ، به تو که جوونیتو دادی/ به تو مدیونیم ، واسه امنیت و آزادی / از تو جا موندم/ تویی که شبیه اربابت/ با لب تشنه توی قتلگاه تک افتادی/ تورو بین سنگرا/ غریب گیرآوردنت/ آدمای بی حیا/ غریب گیر آوردنت/ مثه شاه کربلا/ غریب گیر آوردنت»
و اما «حاج میثم مطیعی» که همزمان با اسارت و شهادت شهید حججی در سوریه حضور داشت، پس از بازگشت از حلب، در جلسه هیئت شهدای گمنام که به مناسبت میلاد امام رضا و با گرامیداشت یاد این شهید برگزارشد، نوحه ای فارسی-عربی (که شعر آن را امیررضا یزدانی و حسن الحجیری سروده بودند)، به یاد مدافعان حرم خواند .
شعری که همچون همیشه اکثر شاخصه های اشعار حماسی که مطیعی می خواند را دربردارد؛ مفاهیمی همچون سازش ناپذیری در برابر دشمن و البته واگویه های دلتنگی و حسرت جاماندن از قافله شهدا. شاعر در بند اول و دوم آن از همین حسرت جاماندن سخن می گوید. در بند سوم به سازش ناپذیری در مقابل دشمن تاکید می کند . متن کامل این شعر را در ادامه می خوانید:
« هر دم شهید بی سری می آید از راه
ای سر! چه کم داری مگر از دیگران؟ آه
دیدی رفیقان می‌روند نوبت به نوبت؟
اما نگاهی هم نکرد بر تو شهادت
سهم من شد فقط چشم بارانی ام
ذکر یا زینب است روی پیشانی ام
دل شده مبتلا در هوای حسین
سر به پای حسین جان فدای حسین
***
آه ای شهید سر جدا تو از که خواندی؟
وقتی به زیر دست و پا رجز که خواندی
که چون حسین بن علی گشتی فدایی
ای نوش جانت این چنین مرگ خدایی
من ولی ماندم و داغ پنهانی‌ام
ذکر یا زینب است روی پیشانی‌ام
دل شده مبتلا در هوای حسین
سر به پای حسین جان فدای حسین
***
همراه یاران خدا راهی شده دل
تا زینبیه تا حلب تا شام و موصل
همچون حسین جز پاسخی محکم نداریم
او با عدو سازش نداشت، ما هم نداریم
سوی تو آمدم / چون که می‌خوانی‌ام
ذکر یا زینب است / روی پیشانی‌ام
دل شده مبتلا در هوای حسین
سر به پای حسین جان فدای حسین
***
عن حرمِ اللهِ هُمُ المدافعونا
آنها مدافعان حرم هستند
و اللهِ لا خوفٌ و لا هُمْ يحزنونا
به خدا نه ترسی دارند و نه از چیزی ناراحتند
مِن كربلا جاؤا إلينا يَحملونا
از کربلا به سمت ما آمدند
صرخةَ لبّيكَ إمامي يا حسينا
در حالی که فریاد لبیک یا حسین بر لب دارند
لا نَهابُ العِدى ..نحنُ قومُ الفِداءْ
از دشمنان نمی ترسیم.... ما قوم فداکاری هستیم
و لنا كربلاءْ ...جَنَّةُ الشهداءْ
ما کربلا داریم... که بهشت شهداست
ياحسين ...ياحسين ..يا حسين... يا حسين
***
فداؤكِ يا زينبُ نحنُ نَرُوحُ
فدای شما یا زینب، ما (برای دفاع از حرم) می رویم
و كُلُّنا عباسكِ ، فينا الطُّمُوحُ
همه ما عباس تو هستیم و همتمان بلند است
عِطرُ الوفاءِ و الإبا مِنَّا يَفوحُ
از ما عطر وفاداری و سربلندی بر می‌خیزد
عن الدفاعِ لنْ تُعيقَنا الجُروحُ
زخم ها ما را از دفاع باز نمی‌دارد
شهداءُ الدفا عِ عَن الحرم ِ
شهدای مدافع حرم
دمُهمْ دمُهمْ خيرُ خيرُ دم ِ
خون آنان بهترین خون است
ياحسين ...ياحسين ..يا حسين... يا حسين»
***
«حاج میثم چرا خودت نمیری
سوریه که شهید بشی تا بری بهشت؟» ، «سید تو که میگی منم باید برم ، برم سرم بره،
چرا نمیری سوریه تا سرت بره؟» ، «حاج سعید شما که رفتی سوریه عکس گرفتی ، چرا
اسلحه دست نگرفتی بجنگی؟» و ...
و قصه ادامه دارد؛ از بی انصافی هایی که درحق آهنگران شد تا همین حالا که پای هرنوحه ای که منتشر می شود، عده ای هستند که کامنت بگذارند و مشابه این سوالات را مطرح کنند و این عده شاید نمی دانند سرزمینی که خاک آن آغشته به خون خرازی ها و همت ها و باکری ها و ردانی پورهاست، به امثال «آهنگران» ، «مطیعی»، «کریمی» ، «نریمانی» و «رسولی» ها هم نیاز دارد تا اجازه ندهند یادمان برود روزگاری در این مملکت رودی جاری بوده و شیربچه هایی بوده اند که بودن امروزمان را مدیون شان هستیم تا ابد . ما به صدا و نفس گرم مداحان بااخلاص و انقلابی و ارزشی نیاز داریم تا اجازه ندهند صدای «مسلم خیزاب» ها و «جواد محمدی»ها و « حججی»ها خاموش شود و روزگاری بیاید که وصیت نامه شهدای مدافع حرم برود در بایگانی انباری سازمان های متولی کنار وصیت شهدای دفاع مقدس خاک بخوردر و البته شاید «میثم مطیعی» ، «مهدی سلحشور» ، «سید رضا نریمانی» ، «حبیب عبداللهی» و «سیدامیر حسینی» و برخی مداحان دیگر که در سالهای گذشته، هرساله در سوریه و در میان رزمندگان جبهه مقاومت حضور پیدا کردند و برخی هایشان حتی لباس رزم هم پوشیدند، نیازی نمی بینند حضورشان را در بوق و کرنا کنند و سوریه را با آتلیه عکاسی اشتباه بگیرند تا به عده ای ثابت کنند که لازم باشد از سنگر دانشگاه و هیئت به جبهه نبرد هم می روند تا پشت میزنشین های دارای ژن-خوب(!) صف اول نشسته، آسوده خاطر به دعواهای جناحی-سیاسی و سهم خواهی های خود مشغول باشند و شهدا را تنها به وقت «مصلحت» و «منفعت« یاد کنند!
شهادت محسن حججی خیلی چیزها را به یادمان آورد و خدا کند خیلی چیزها را از یادمان نبرد از جمله اینکه حواس مان باشد به جریان هایی که این روزها به اسم شفاف سازی، هیئت های مذهبی و مداحان را نشانه گرفته اند. حججی و حججی ها از دل همین هیئت های جریان ساز، «حماسه ساز» شدند. یادمان نرود.
دوستمون "علی آقا"، میشه لینک مداحی ها رو بگذارید.