آیت الله مجتهدی تهرانی (ره) در شرح این حدیث می گوید:کسی را نفرین نکنید.امامان ما کسی را نفرین نمی کردند.اگر کسی هم به آنها اهنتی می کرد یا ناسزایی می گفت، نفرینش نمی کرد.به مسجد می رفتند و در حق او دعا می کردند.

ایشان در ادامه می گوید:شخصی به معصوم اهنت کرد بعد دنبال حضرت رفت تا ببیند امام چکار می کند.دید امام اینگونه دعا می کند که خدا اگر من مقصر هستم از من بگذر و اگر این شخص مقصر است از او بگذر او را مواخذه نکن و بیامرز.یعنی امام معصوم در هر صورت نفرین نمی کرد.نفرین کردن کار خوبی نیست.اجر انسان را از بین می برد.چون وقتی کسی به ما جسارتی می کند در مقابل آن جسارت برای ما حسنه نوشته می شود.حال اگر ما مقابله به مثل کنیم.اجر ما از بین می رود.لذا اشخاص را که به شما توهین می کنند نفرین نکنید.

مرحوم مجتهدی در ادامه می گوید:امام صادق در این باره می گوید:وقتی بین دو نفر دعوا می شود، دو فرشته فرود می آیند و به طرفی که سفیه و نادان است می گوید:هرچه خواستی به برادرت گفتی در حالی که تو به آن چیزی که گفتی سزاوارتری و زمانی نخواهد گذشت که به خاطر آنچه به زبان راندی مجازات می شوی.

سپس مرحوم مجتهدی می گوید:در جای دیگری از امام ششم نقل است که امام به یار خود می فرماید:ای سمانه بین تو و شتربانت چه پیش آمده؟ بپرهیز و برحذر باش از اینکه فحاش یا نعره کش و یا لعن کننده باشی.همانا این رفتارها از من نیست و شیعه و پیرو خودم را به چنین کارهایی امر نکردم.

پی نوشت:

کتاب احسن الحدیث، ص226