عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ (ع) قَالَ: إِنَّمَا الْمُؤْمِنُ الَّذِي إِذَا رَضِيَ لَمْ يُدْخِلْهُ رِضَاهُ فِي إِثْمٍ وَ لَا بَاطِلٍ وَ إِذَا سَخِطَ لَمْ يُخْرِجْهُ سَخَطُهُ مِنْ قَوْلِ الْحَقِّ وَ الْمُؤْمِنُ الَّذِي إِذَا قَدَرَ لَمْ تُخْرِجْهُ قُدْرَتُهُ إِلَى التَّعَدِّي وَ إِلَى مَا لَيْسَ لَهُ بِحَقٍّ.

امام باقر علیه السلام فرمود: مؤمن کسی است که هرگاه شاد باشد، شادی اش او را به گناه و باطل نمی کشاند و هرگاه خشمگین شود، خشمش او را از گفتار حق خارج نسازد و هرگاه قدرت یابد، قدرتش او را به ظلم و کردار ناروا نکشاند.

پی نوشت:

خصال شیخ صدوق، ج1، ص105