عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ (ع) قَالَ: مَا أَبْرَزَ عَبْدٌ يَدَهُ إِلَى اللَّهِ الْعَزِيزِ الْجَبَّارِ إِلَّا اسْتَحْيَا اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ أَنْ يَرُدَّهَا صِفْراً حَتَّى يَجْعَلَ فِيهَا مِنْ فَضْلِ رَحْمَتِهِ مَا يَشَاءُ فَإِذَا دَعَا أَحَدُكُمْ فَلَا يَرُدَّ يَدَهُ حَتَّى يَمْسَحَ عَلَى وَجْهِهِ وَ رَأْسِهِ.

امام صادق علیه السلام فرمود : هیچ بنده ای دست خود را به سوی خداوند عزیز جبار دراز نمی کند مگر اینکه خداوند عزوجل حیا می کند آن را خالی بازگرداند و از رحمت خود هرآنچه بخواهد در آن قرار می دهد؛ پس هرگاه دعا می کنید پس از دعا دست به سر و صورت خود بکشید.

پی نوشت:

کافی، ج2، ص471