حکمت 106نهج البلاغه:
مردم براى اصلاح دنيا چيزى از دين را ترك نمى گويند ، جز آن كه خدا آنان را به چيزى زيانبارتر از آن دچار خواهد ساخت .

حکمت 107نهج البلاغه:
چه بسا دانشمندى كه جهلش او را از پاى در آرد و دانش او همراهش باشد اما سودى به حال او نداشته باشد.

حکمت 108نهج البلاغه:
به رگ هاى درونى انسان پاره گوشتى آويخته كه شگرف ترين اعضاى درونى اوست ، و آن قلب است ، كه چيزهايى از حكمت ، و چيزهايى متفاوت با آن ، در او وجود دارد.
پس اگر در دل اميدى پديد آيد ، طمع آن را خوار گرداند و اگر طمع بر آن هجوم آورد حرص آن را تباه سازد و اگر نوميدى بر آن چيره شود ، تأسف خوردن آن را از پاى در آورد ، اگر خشمناك شود كينه توزى آن فزونى يابد و آرام نگيرد ، اگر به خشنودى دست يابد ، خويشتن دارى را از ياد برد و اگر ترس آن را فراگيرد پرهيز كردن آن را مشغول سازد.
اگر به گشايشى برسد ، دچار غفلت زدگى شود و اگر مالى به دست آورد ، بى نيازى آن را به سركشى كشاند و اگر مصيبت ناگوارى به آن رسد ، بى صبرى رسوايش كند و اگر به تهيدستى مبتلا گردد ، بلاها او را مشغول سازد و اگر گرسنگى بى تابش كند ، ناتوانى آن را از پاى در آورد و اگر زيادى سير شود ، سيرى آن را زيان رساند ، پس هر گونه كُندروى براى آن زيانبار ، و هرگونه تُندروى براى آن فساد آفرين است .

حکمت 109نهج البلاغه:
ما تكيه گاه ميانه ايم ، عقب ماندگان به ما مى رسند و تندروان غلو كننده به سوى ما باز مى گردند.

حکمت 110نهج البلاغه:
فرمان خدا را بر پا ندارد ، جز آن كس كه در اجراى حق مدارا نكند . به روش اهل باطل عمل نكند و پيرو فرمان طمع نگردد.