وَإذْ یَرْفَعُ إِبْرَهِیمُ القَوَاعِدَ مِنَ البَیْتِ وَإِسْمَعِیلُ رَبَّنَا تَقَبَّلْ مِنَّآ إِنّكَ أَنْتَ السَّمِیعُ العَلِیمُ/127
و (به یاد آورید) آن هنگام را كه ابراهیم پایه هاى خانه (كعبه) را با اسماعیل بالا مى برد (و چنین دعا مى كردند) پرودگارا (این كار را) از ما بپذیر كه همانا تو شنواى دانایى.
خانه كعبه از زمان حضرت آدم بوده امّا بدست حضرت ابراهیم، تجدید بنا شده است دلیل این مطلب آن است كه حضرت ابراهیم در موقع اسكان همسر و فرزندش در سرزمین مكه مى گوید: (رَبَّنا اِنِّى اَسْكَنْتُ مِنْ ذُرِّیَتِى بِوادٍ غَیْرِ ذى زَرْعٍ عِنْدَ بَیْتِكَ الْمُحَرَّم).
«پروردگارا، من خاندانم را در این سرزمین خشك و بدون زراعت، در كنار خانه تو ساكن كردم»
پس به هنگام ورود ابراهیم علیه السلام به مكّه، خانه خدا یعنى كعبه وجود داشته است. علاوه بر آنكه خداوند آیه 96 آل عمران، كعبه را اولین خانه مردم معرفى مى كند.
این آیه مى رساند كه اگر كار براى خدا باشد، بناّیى و كارگرى نیز عبادت است و اصولاً نوع كار مهم نیست پذیرفته شدن آن به درگاه خداوند مهم است. حتى اگر كعبه بسازیم ولى مورد قبول خدا قرار نگیرد ارزشى ندارد.
اكنون درس هایى را كه از این آیات مى آموزیم مرور مى كنیم:
* خداوند مقاماتِ معنوى را بر اساس لیاقت افراد عنایت مى كند و حوادث گوناگون، آزمایش هایى است كه خداوند مقرر مىدارد تا افراد ظرفیت و لیاقت خود را بروز دهند و به آن مقامات برسند.
* امامت و رهبرى امت، منصبى الهى است نه مقامى دنیوى، لذا هر كس حق حكومت و امامت بر جامعه اسلامى را ندارد و باید از جانب خداوند تعیین شود.
* مساجد، مكان هاى منسوب به خداوند هستند پس باید از حرمت و قداست خاصى برخودار باشند و پاكان و صالحان متولى امور مساجد باشند نه افراد بى صلاحیت و نااهل.
* مكّه، شهر نمونه اسلامى هم محل عبادت است و هم مركز امنیّت و اصولاً عبادت و پرستش خدا، در سایه امنیّت و آرامش خاطر انسان ها، میّسر است، زیرا دین از دنیا جدا نیست.