از نقدهایی که تقریباً به همه‌ مکاتب نوظهور وارد می‌شود، این است که چرا فقط به یک بُعد از ابعاد وجودی انسان پرداخته‌اند و سایر ابعاد را نادیده گرفته یا از آن غفلت کرده‌اند؛ نظریه «لذت‌گرایی» اپیکور، که شالوده اندیشه‌های عرفان‌های نوظهور است، فقط بر یک بُعد از نیازهای وجودی انسان تکیه و آن را معیار ارزش اخلاقی بیان می‌کند.