خداوند در قرآن بیشتر سخن از کسانى می‌گوید که از راه انحرافى خود پشیمان شده و توبه حقیقى کرده بودند و توبه آنها قبول شد، ولى در برخی آیات سخن از کسانى است که توبه آنها پذیرفته نیست.
عقیق:آیت‌الله مکارم شیرازی در جلد 1 تفسیر نمونه ذیل آیه 91 سوره مبارکه «آل‌عمران» به توبه بی‌فایده اشاره کرده است که در ادامه مشروح آن را می‌خوانیم؛
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
إِنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا وَمَاتُوا وَهُمْ کُفَّارٌ فَلَن یُقْبَلَ مِنْ أَحَدِهِم مِّلْءُ الْأَرْضِ ذَهَبًا وَلَوِ افْتَدَىٰ بِهِ ۗ أُولَٰئِکَ لَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ وَمَا لَهُم مِّن نَّاصِرِینَ؛ کسانى که کافر شدند و درحال کفر از دنیا رفتند، اگر صفحه زمین پر از طلا باشد، و آن را بعنوان فدیه (و کفّاره اعمال بد خویش) بپردازند، هرگز از هیچ یک آنها پذیرفته نخواهد شد و براى آنان، مجازاتِ دردناکى است و هیچ یاورى ندارند». (آل عمران/ 91)
در آیات قبل، سخن از کسانى در میان بود که از راه انحرافى خود پشیمان شده و توبه حقیقى نموده بودند، و لذا توبه آنها قبول شد، ولى در این آیه، سخن از کسانى است که توبه آنها پذیرفته نیست، اینها کسانى هستند که، نخست ایمان آورده سپس کافر شده و در کفر پافشارى و اصرار دارند و به همین دلیل، هیچ گاه حاضر به پیروى از دستورات حق نیستند، مگر این که کار بر آنها مشکل شود و راهى جز اطاعت و توبه و تسلیم نبینند، یقیناً خداوند توبه این گونه افراد را قبول نخواهد کرد.
مى فرماید: «کسانى که بعد از ایمان آوردن کافر شدند، سپس بر کفر خود افزودند (و در این راه اصرار ورزیدند) هیچ گاه توبه آنان قبول نمى شود (به دلیل این که از روى ناچارى صورت مى گیرد) و آنها گمراهان اند» چرا که هم راه خدا را گم کرده اند و هم راه توبه را (إِنَّ الَّذینَ کَفَرُوا بَعْدَ إیمانِهِمْ ثُمَّ ازْدادُوا کُفْراً لَنْ تُقْبَلَ تَوْبَتُهُمْ وَ أُولئِکَ هُمُ الضّالُّونَ).
توبه آنها ظاهرى است زیرا وقتى پیروزى طرفداران حق را ببینند از روى ناچارى اظهار پشیمانى و توبه مى‌کنند، و طبیعى است چنین توبه‌اى پذیرفته نشود.
احتمال دیگرى که در تفسیر این آیه داده شده، این است: این گونه اشخاص زمانى پشیمان مى‌شوند و توبه مى‌کنند که خود را در آستانه مرگ و پایان عمر ببینند و مى‌دانیم: در آن ساعت درهاى توبه بسته مى‌شود و چنان توبه‌اى پذیرفته نخواهد شد.
در واقع این آیه، شبیه همان چیزى است که در سوره «نساء» آیه 18 آمده که مى فرماید: «کسانى که اعمال بد انجام مى‌دهند و به هنگامى که مرگشان فرا مى‌رسد، توبه مى‌کنند توبه آنها پذیرفته نیست».
تفسیر سومى، براى آیه ذکر شده که: منظور از آن، توبه از گناهان معمولى در حال کفر است. مثلاً کسى در کفر خود اصرار داشته باشد، ولى از گناهانى مانند ظلم و غیبت و فحشاء توبه کند، توبه او بى‌فایده است چرا که شستن آلودگى‌هاى سطحى از جان و دل با وجود آلودگى‌هاى شدید و عمیق، مؤثر نخواهد بود.
لازم به یادآورى است تفسیرهاى سه گانه فوق منافاتى با هم ندارد و ممکن است آیه، ناظر به تمام این توبه‌هاى بیهوده باشد، هر چند تفسیر اول با آیات گذشته و شأن نزول این آیات سازگارتر است.