عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ ع قَالَ: إِنَّمَا الْمُؤْمِنُ الَّذِي إِذَا رَضِيَ لَمْ يُدْخِلْهُ رِضَاهُ فِي إِثْمٍ وَ لَا بَاطِلٍ وَ إِذَا سَخِطَ لَمْ يُخْرِجْهُ سَخَطُهُ مِنْ قَوْلِ الْحَقِّ وَ الْمُؤْمِنُ الَّذِي إِذَا قَدَرَ لَمْ تُخْرِجْهُ قُدْرَتُهُ إِلَى التَّعَدِّي وَ إِلَى مَا لَيْسَ لَهُ بِحَقٍّ.

از امام باقر  علیه السلام روایت شده که فرمود:

 مؤمن کسی است هرگاه خوشنود باشد خوشنودی اش او را به گناه و فساد نمی کشاند

 وقتی خشمگین شود، عصبانیت او را از حق گویی خارج نسازد

مؤمن کسی است هرگاه قدرت یابد، ظلم نکند

و آنچه را که حق او نیست طلب نکند.

پی نوشت:

خصال، ج1، ص105