«هُوَ الَّذِی یُنَزِّلُ عَلَى عَبْدِهِ آیَاتٍ بَیِّنَاتٍ لِیُخْرِجَکُمْ مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ وَإِنَّ اللَّهَ بِکُمْ لَرَءُوفٌ رَحِیمٌ؛ او همان کسى است که بر بنده خود آیات روشنى فرو مى‏ فرستد تا شما را از تاریکیها به سوى نور بیرون کشاند و در حقیقت ‏خدا [نسبت] به شما سخت رئوف و مهربان است.» حدید/ 9

«لَقَدْ أَرْسَلْنَا رُسُلَنَا بِالْبَیِّنَاتِ وَ أَنْزَلْنَا مَعَهُمُ الْکِتَابَ وَالْمِیزَانَ لِیَقُومَ النَّاسُ بِالْقِسْطِ؛ به راستى [ما] پیامبران خود را با دلایل آشکار روانه کردیم و با آنها کتاب و ترازو را فرود آوردیم تا مردم به انصاف برخیزند.» حدید/ 25

آیت‌الله جوادی آملی در کتاب قرآن حکیم از منظر امام رضا(ع) ضمن بحث در خصوص وجود علمی و عینی قرآن کریم به این دو هدف اشاره کرده و می‌گوید:

اساسا قرآن وجودی علمی دارد و وجودی عینی (موجود در خارج) که هیچ‌گاه، در گذشته و آینده، از یکدیگر جدا نمی‌شوند. هر دو نور واحدی هستند که از سوی او صادر گردیده‌اند، به گونه‌ای که وجود عینی را ارسال، و همراه با آن، وجود علمی را فرو فرستاده است. این ارسال و نزول، تنها با هدف قیام مردم به قسط و عدالت نبوده است؛ «لیقوم الناس بالقسط»، بلکه از جهت ذات و صفت و فعل نیز سبب خروج مردم از ظلمت‌ها به نور است؛ «لیخرجکم من الظلمات إلی‌النور».