مولوی می‌‏گوید این کار را نکن، بزرگان را مانند خودت ندان. این حرف درستی است. این بسیار اشتباه است که انسان که خودش را دارای یک احساساتی می‏بیند [دیگران را نیز چنین بداند]. مثلًا فردی نمی‏تواند یک نماز با حضور قلب بخواند، می‏گوید: ای بابا! دیگران هم همین جور هستند، مگر می‏شود نمازِ با حضور قلب خواند؟! یعنی خودش را مقیاس دیگران قرار می‏دهد.

این غلط است. ما نباید دیگران را به خودمان قیاس کنیم. «کار پاکان را قیاس از خود مگیر» یعنی خودت را مقیاس پاکان قرار نده. این حرف درستی است. ولی این شعر را ما اغلب می‏خوانیم و می‏گوییم:

دیگران را مقیاس خودت قرار نده؛ یعنی تو چه فکر می‏کنی که من مانند پیغمبر بشوم (یعنی از پیغمبر پیروی کنم)، مانند و پیرو علی باشم؟!.

این است که می‏گویم این شعر در میان ما گمراه کننده شده. همان طور که قرآن را برداشتیم به طاقچه بالا گذاشتیم و به طاق آسمان کوبیدیم، سیره انبیاء و اولیاء و مخصوصاً سیره پیغمبر اکرم و ائمه معصومین را هم برداشتیم به طاق آسمان کوبیدیم، گفتیم: او که پیغمبر است، حضرت زهرا هم که دیگر حضرت زهراست، امیرالمؤمنین هم که حضرت امیرالمؤمنین است، امام حسین هم که امام حسین است.

نتیجه‏ اش این است که اگر یک عمر برای ما تاریخ پیغمبر بگویند، برای ما درس نیست و مثل این است که مثلًا بگویند فرشتگان در عالم بالا چنین کردند. خوب، فرشتگان کردند، به ما چه مربوط؟ یک عمر اگر بیایند درباره علی حرف بزنند، اصلًا ککمان نمی‏گزد.

می‏گوییم علی که نمی‏شود مقیاس ما قرار بگیرد. یک عمر برای ما از امام حسین حرف بزنند، ککمان نمی‏گزد که در راه امام حسین هم باید یک قدم برداشت، چون «کار پاکان را قیاس از خود مگیر». یعنی این منبع شناخت را هم از ما گرفتند. در صورتی که اگر این‏جور می‏بود، خدا به جای پیغمبر فرشته می‏فرستاد. پیغمبر یعنی انسان کامل، علی یعنی انسان کامل، حسین یعنی انسان کامل، زهرا یعنی انسان کامل؛ یعنی مشخصات بشریت را دارند با کمال عالی مافوق مَلَکی، یعنی مانند یک بشر گرسنه می‏شوند غذا می‏خورند، تشنه می‏شوند آب می‏خورند، احتیاج به خواب پیدا می‏کنند، بچه‏ های خودشان را دوست دارند، غریزه جنسی دارند، عاطفه دارند، و لهذا می‏توانند مقتدا باشند. اگر این‏جور نبودند، امام و پیشوا نبودند. اگر- العیاذباللَّه- امام حسین عواطف یک بشر را نمی‏داشت؛ یعنی اگر چنانکه یک بشر از رنجی که بر فرزندش وارد می‏شود رنج می‏برد، امام حسین از رنجی که بر فرزندش وارد می‏شود رنج نمی‏بُرد و اگر بچه هایش را هم جلوی چشمش قطعه قطعه می‏کردند هیچ دلش نمی‏سوخت و مثل این بود که کنده را تکه تکه کنند، این که کمالی نشد. من هم اگر این‏جور باشم، این کار را می‏کنم.