امام حسین و امام حسن تحت سرپرستی مستقیم امیرالمومنین علی (ع) و حضرت فاطمه زهرا و پیامبر گرامی اسلام بزرگ شدند یعنی نطفه نطفه‌ی معصوم بوده و بعد هم تحت سرپرستی سه معصوم تربیت شدند و از همان ابتدا عادت کردند مسائل را به صورت منطقی و حقیقی ببینند و از آنچه که بعد از پیامبر اتفاق افتاد دور شدند چرا که مردم بعد از زمان پیامبر روی آوردند به دوران جاهلیت، زیرا علی (ع) در راس هرم قرار نگرفت، اما خود این امام راه پیامبر را از پیش گرفتند و در تربیت فرزندان خود همت گماشتند.

 

 

امام حسن در همه زمینه‌ها همراه حسین بودن و یار پدر بزرگوارشان بودند و پدر را یاری می‌کردند. امام حسین (ع) زمانی متولد شدند که پیامبر گرام اسلام هنوز موفق به هدایت کامل مردم نشده بودند و مردم هنوز از جاهلیت خارج نشده بودند.

 

اولین کاری که پیامبر گرامی اسلام انجام دادند کادر سازی بود کاری که انقلاب ما هم به آن نیاز دارد و اگر پیش بینی کنیم و افراد را آماده کنیم برای جایگاه خودشان قطعا به نفع ما خواهد بود، حضرت محمد این کار را به خوبی انجام داد، پیامبر با حضرت خدیجه (ع) ازدواج کردند و پیامبر حضرت علی را زمانی که ۸ سال داشت نزد ابوطالب عموی خود بردند و رفت و آمد ادامه پیدا کرد بعد از چند سال ماموریت از جانب خداوند به پیامبر رسید که دعوت خود را آشکار کند و سه بار در آن مسجد سوال کرد که چه کسی یار و یاور من خواهد بود و در این بین هر سه بار امیرالمومنین دست خود را بلند کردند و بدین ترتیب او نخستین فردی بود که دعوت پیامبر را پذیرفت و پیامبر فرمود:: شما تن‌ها کسی هستی که دعوت من را پذیرفتی و یار و یاور من خواهی بود.

 

 

امام علی هم این مادر سازی را به شکلی شایسته انجام داد و امام حسن، امام حسین، زینب، ام کلثوم، به بهترین شکل نزد او تربیت یافتند.

 

 

بعد از امیر المومنین امام حسن (ع) در حدود ۶ ماه هدایت شیعیان را برعهده داشت که معاهده صلح اتفاق افتاد که طی آن قرار شد معاویه فرزندش یزید را بعد از خود برگزیند و فشار‌ها از روی امام علی (ع) برداشته شود و به وضعیت اقتصادی شیعیان کمک شود تا در آرامش زندگی کنند همه این‌ها روی کاغذ نوشته و انجام شد، اما از آنجا که دشمنان اسلام همواره بد عهد بوده اند مثل همین توافق برجام، به عهد خود وفا نکردند و وقتی که معاویه به قدرت رسید شیعیان و، اما حسن (ع) را در تنگنا قرار داد و یزید پسرش را جانشین خود قرار داد.

 

 

 

امام حسین(ع) با یزیدی وارد مذاکره شده بود که فاسد بود و می‌خواست به شکل‌های مختلف از ریختن خون و خونریزی جلوگیری کند، اما در این زمان آن‌ها دیدند که امام حسین (ع) در حال از بین بردن زمان است و از سویی کوفیان برای امام حسین (ع) نامه نوشته بودند و خیلی‌ها می‌گفتند چرا امام حسین (ع) با وجود این همه طرفدار جواب نامه‌ها را نمی‌دهد، و امام فکر کردند شاید این سوال در ذهن آیندگان به وجود بیاید که امام حسین (ع) از ترس پاسخ آن‌ها را نداده و امام حسین (ع) به طرف کربلا حرکت کردند.

 

 

امام حسین (ع) به طرف کربلا حرکت کرده بودند و این در حالی بود که حضرت زهرا (ع) و امیرالمومنین (ع) از روز عاشورا خبر داشتند و به او گفته بودند که قرار است چه اتفاقی بیفتد، اما هدف این بود که حضرت مانند یک انسان معمولی رفتار کنند، در تایید این صحبت حتی اسب امام حسین (ع) وقتی به کربلا رسید متوجه شد و ایستاد آنوقت خود امام حسین متوجه نشد؟ پس خود امام این ماجرا را می‌دانست.

 علم اهل بیت علم الهی است، اما هرجایی نمی‌توانند از آن استفاده کنند درست مثل پلیسی که اسلحه دارد، اما فقط با حکم فرمانده می‌تواند از آن استفاده کند.

 

 

این سوال بسیاری از جوانان است پاسخ آن هم این است که او از طرف خداوند ماموریت به انجام این کار را داشت و بنا بود که او مانند یک انسان معمولی رفتار کند و خداوند در مورد اهل بیت فرموده است:  

 

(إِنَّما یُرِیدُ اللَّهُ لِیُذْهِبَ عَنْکُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَیْتِ وَ یُطَهِّرَکُمْ تَطْهِیراً) 

یعنی خداوند اراده می‌کند و اهل بیت را از هر آلودگی پاک و مطهر می‌کند. 

اهل بیت بهترین انسان هایی هستند که خداوند آن هار را آفرید و به وسیله علم الهی خود از هر پلیدی دور کرد و واقعا اهل بیت مانند منشوری هستند که نور الهی در هر موقعیتی که باشند به آن‌ها تابیده می‌شود.

 

 

این سوالی است که خیلی از شیعیان می‌پرسند و تصور می‌کنند امام حسن (ع) نباید با معاویه صلح می‌کرد، اما اگر امام حسین هم در شرایط امام حسن (ع) بود صلح می‌کرد و اگر امام حسن (ع) در شرایط امام حسین (ع) بود همان کار او را انجام می‌داد، اما امام حسن (ع) به وظیفه خود عمل کرد چرا که در آن زمان یاران او به اندازه کافی نبود در مورد ظهور امام زمان (عج) همیشه سوال می‌شود چرا او با وجود این همه مشکلات ظهور نمی‌کندعلت آن است که حضرت به اندازه کافی یار واقعی ندارند، که مطیع و فرمانبر او باشند که اگر چنین باشد او خواهد آمد و حکومت عادلانه خود را در سراسرجهان گسترش خواهد داد.

 

دردین اسلام که دین مهربانی و عطوفت است همه نبرد‌ها و جنگ‌ها دفاعی بوده است و هرگز شروع کننده اسلام نبوده حتی وقتی پیامبر را نپذیرفتند پیامبر گفت: من به مدینه می‌روم آنجا حرف مرا قبول دارند، اما دشمنان اسلام به مدینه لشگرکشی کردند و جنگ بدر و بسیاری از جنگ‌های دیگر را پیش آوردند، اما پیامبر گفت: ما کاری نمی‌کنیم تا تیر اول از سمت دشمن به سمت ما حرکت کند، اما درمقابل آن ما حق دفاع را برای خود قائل هستیم ودفاع منطقی می‌کنیم چرا که دین اسلام دین محبت، صلح و دوستی است.

 

 

_حقیقت طلبی 

_حق طلبی وعدالت طلبی 

 

حقیقت طلبی یعنی این که به دنبال حقیقت باشیم یعنی بدانیم خدایی وجود دارد، روز قیامت وجود دارد، اما حق طلبی و عدالت طلبی یعنی این که به دنبال حقوق مظلومین باشیم و احکام الهی را با برپایی حکومت الهی پیاده کنیم و همانطور که خداوند فرمود: ه است: (لاَ یُکَلِّفُ اللّهُ نَفْساً إِلاَّ وُسْعَهَا) یعنی از هرکس به اندازه وسع و توانش انتظار داریم و ما باید به اندازه خودمان در این مسیر تلاش کنیم و امام حسین (ع) هم با آن حرکت عظیم خود به اندازه وسع و توانش به پیاده کردن دستورات خداوند همت گماشت. 

 

گفت و گو از احمدرضا گلرخ