اَلْكَذَّابُ وَ الْمَيِّتُ سِوَاءٌ لِأَنَّ‏ فَضِيلَةَ الْحَيِّ عَلَى الْمَيِّتِ الثِّقَةُ بِهِ فَإِذَا لَمْ يُوثَقُ بِكَلَامِهِ بَطَلَتْ حَيَاتُهُ.

دروغ‏گو و مرده برابرند! پس به درستى كه مزيّت زنده بر مرده اين است كه انسان مي تواند به زنده اعتماد كند ولي به مرده نمي تواند اعتماد كند، وقتي به سخن كسي اعتماد نباشد،‌ديگر اين شخص زنده نيست.

پی نوشت:

غُررالحِكم و دُرر الکَلِم، ص 220

اصول كافي، ج2، ص 338