امام در ادامه می فرماید:شما دو تن از كسانى بوديد كه به سوى من آمديد و به من دست بيعت داديد. بيعت كردن مردم با من، بدان سبب نبود كه مرا قدرتى است غالب يا مالى است مهيا. اگر شما از روى رضا با من بيعت كرده ايد از اين بيعت شكنى بازگرديد و سریع توبه كنيد و اگر به اكراه بيعت كرده ايد به سبب تظاهر به طاعت و در دل نهان داشتن معصيت، راه بازخواست خود را بر من گشاده داشته ايد . به جان خودم سوگند ، كه شما از ديگر مهاجران به تقيه و كتمان سزاوارتر نبوده ايد.

امام در ادامه خاطرنشان می سازد: نپذيرفتن بيعت من پيش از آنكه داخل در بيعت شويد ، براى شما آسانتر بود از بيعت كردن و خارج شدن از آن . پنداريد كه من عثمان را كشته ام . ميان من و شما از اهل مدينه ، كسانى هستند كه نه با من هستند و نه با شما . اينان قضاوت كنند تا هر كس هر اندازه در اين امر دخالت داشته بر گردنش آيد و از عهده آن برآيد. 

سپس امام علی(ع) در کلامی نصیحت گونه به طلحه و زبیر می فرماید: اى دو مرد سالخورده، از اين رأى و نظر كه داريد  بازگرديد كه اگر امروز چنين كنيد، تنها عار گريبانگير شماست و اگر داورى به قيامت واگذاريد ، هم عار است و هم نار.