عَنْ جَابِرٍ قَالَ: أَرَادَ أَبُو جَعْفَرٍ (ع) الرُّكُوبَ إِلَى بَعْضِ شِيعَتِهِ لِيَعُودَهُ فَقَالَ يَا جَابِرُ الْحَقْنِي فَتَبِعْتُهُ فَلَمَّا انْتَهَى إِلَى بَابِ الدَّارِ خَرَجَ عَلَيْنَا ابْنٌ لَهُ صَغِيرٌ فَقَالَ لَهُ أَبُو جَعْفَرٍ (ع) مَا اسْمُكَ قَالَ مُحَمَّدٌ قَالَ فَبِمَا تُكَنَّى قَالَ بِعَلِيٍّ فَقَالَ لَهُ أَبُو جَعْفَرٍ (ع) لَقَدِ احْتَظَرْتَ مِنَ الشَّيْطَانِ احْتِظَاراً شَدِيداً إِنَّ الشَّيْطَانَ إِذَا سَمِعَ مُنَادِياً يُنَادِي يَا مُحَمَّدُ يَا عَلِيُّ ذَابَ كَمَا يَذُوبُ الرَّصَاصُ.

امام باقر عليه السلام مي خواستند يكي از شيعيان را عيادت كنند، فرمودند: «اي جابر! تو نیز دنبال من بیا». وقتي كه حضرت به در آن خانه رسيد، كودكي آمد. امام عليه السلام به آن کودک فرمودند: نام تو چيست؟ او پاسخ داد: محمّد. امام سؤال كردند: كُنيه ات چيست؟ گفت: على؛ امام عليه السلام فرمودند: تو به شدت از شيطان دور شده اى، زيرا شيطان هنگامى كه بشنود كسى صدا مى زند؛ اى محمد؛ اى على!، آب مى شود همان گونه كه مس آب مى شود.

پی نوشت:

الكافي (ط - الإسلامية)، ج‏6، ص: 20.