عقیق: حضرت آیت‌الله عبدالله جوادی آملی پیش از ظهر شنبه در درس تفسیر خود در ادامه تفسیر سوره مبارکه سبأ با اشاره به 10 گفت: ما بهترین قدرت را در اختیار داوود و سلیمان قرار دادیم و آنان بهترین استفاده‌ای که از این قدرت کردند، حفظ حریم مردم بود، این آهن را خداوند در دست داود پیامبر(ع) مانند موم نرم کرد و هم برای سلیمان(ع) مس را روان کرد، او را ما سیاف نکردیم، بلکه گفتیم زره بساز، آن روز کافر کم نبود، دشمنان دین هم کم نبود، اما ذات اقدس اله به داود مسأله زره‌بافی را یاد داد، این زره‌بافی صنعت است اما این‌که آهن در دستان حضرت داود (ع) نرم شود، این درس نیست، این فلسفه و حکمت و عرفان و فقه اصول نیست، بلکه کرامت و معجزه است که به قداست روح وابسته است.
وی با اشاره به آیه «وَلَقَدْ آتَیْنَا دَاوُودَ مِنَّا فَضْلًا یَا جِبَالُ أَوِّبِی مَعَهُ وَالطَّیْرَ وَأَلَنَّا لَهُ الْحَدِیدَ» افزود: ما آهن را در دست او مانند موم نرم کردیم، او بهترین شمشیر و بهترین خنجر را می‌توانست بسازد اما انبیا برای خون‌ریزی و خنجرسازی آمدند، ما هر چه می‌کشیم از عمل نکردن به این دستورهای الهی است، بسیاری از بودجه‌های زمین صرف آدم‌کشی می‌شود، خداوند نعمت‌های مختلفی داد، اکثر این هزینه‌ها صرف آدم‌کشی می‌شود، 30 درصد درآمد کره زمین صرف نان و آب است، بعد این‌ها داعیه دموکراسی و حقوق بشر دارند، اگر کسی بخواهد از راه باطل جامعه‌ای را اداره کند، یقینا شکست می‌خورد، ممکن نیست جامعه‌ای را از راه باطل، فریب و تبلیغ دروغ اداره کرد.
خداوند به نحو خصوصی به داوود دستور عمل صالح می‌دهد
مفسر برجسته قرآن کریم اظهار کرد: «وَلَقَدْ آتَیْنَا دَاوُودَ مِنَّا فَضْلًا» یعنی این‌که ما داوود را از خود فضلی ویژه دادیم، «مِنَّا» یعنی این‌که ما از خودمان فضل ویژه‌ای دادیم، «أَوِّبِی» به معنای تسبیح است، فرمود ما به سلسله جبال گفتیم، ترتیب و رجوع مکررت به خداوند تحت، وجود مبارک داوود باشد، این نماز جماعتت باید تحت وجود مبارک حضرت داوود(ع) باشد، این که فرمود برخی از دل‌ها از سنگ سنگین‌تر است، زیرا برخی از سنگ‌ها از ترس خدا جا به جا می‌شوند، اگر کسی آن چشم درونش باز بود می‌بیند.
وی با اشاره به آیه «أَنِ اعْمَلْ سَابِغَاتٍ وَقَدِّرْ فِی السَّرْدِ وَاعْمَلُوا صَالِحًا إِنِّی بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِیرٌ» ابراز کرد: پرنده‌ها را ما تابع رهبری داوود قرار دادیم و آهن را برای او نرم کردیم، برخی خیال کردند، کوره ذوب مس در اختیار داوود، بود، از این سنخ نبود، فرمود ما این‌ها را آوردیم و به او گفتیم: به او گفتیم زره بباف و شمشیر نساز، نه آن روزنه‌هاش تنگ باشد و نه خیلی گشاد باشد، «وَقَدِّرْ فِی السَّرْدِ» باید طوری باشد، در ادامه گذشته از این‌که به نحو عموم دستور عمل صالح می‌دهد، به نحو خصوصی هم به داود دستور عمل صالح می‌دهد.
جنی‌ها کافر، شیعه و سنی هم دارند
حضرت آیت‌الله جوادی آملی با اشاره به آیه شریفه«وَلِسُلَیْمَانَ الرِّیحَ غُدُوُّهَا شَهْرٌ وَرَوَاحُهَا شَهْرٌ وَأَسَلْنَا لَهُ عَیْنَ الْقِطْرِ وَمِنَ الْجِنِّ مَن یَعْمَلُ بَیْنَ یَدَیْهِ بِإِذْنِ رَبِّهِ وَمَن یَزِغْ مِنْهُمْ عَنْ أَمْرِنَا نُذِقْهُ مِنْ عَذَابِ السَّعِیر» ادامه داد: و برخى از جن به فرمان پروردگارشان پیش او کار مىکردند و هر کس از آنها از دستور ما سر برمىتافت از عذاب سوزان به او مىچشانیدیم، جن‌ها مسلمان، کافر، شیعه و سنی، کافر مزاحم و منافق دارند، مؤمنانشان کاری به کار کسی ندارند، تسخیر آنان نیز از کارهای حرام است و جزو کسب‌های محرم است، و گروهی جن به اذن پروردگارش نزد او کار می‌کردند، یعنی هر کدام از آنان از فرمان ما سرپیچی می‌کرد از عذاب سوزان به او می‌چشاندیم، این‌جا یک‌بار تغییر ضمیر داد، در بخش قبلی آیه «باذن ربه» را گفت اما در این‌جا گفت «من امرنا»، این طور نبود که تمام جن‌ها در اختیار حضرت باشند.
وی افزود: «وَلِسُلَیْمَانَ الرِّیحَ غُدُوُّهَا شَهْرٌ وَرَوَاحُهَا شَهْرٌ وَأَسَلْنَا لَهُ عَیْنَ الْقِطْرِ»، و باد را براى سلیمان رام کردیم، که رفتن آن بامداد یک ماه و آمدنش شبانگاه یک ماه راه بود و معدن مس را براى او ذوب و روان گردانیدیم بامداد به اندازه راه یک ماهه می‌رفتند و شام‌گاه به اندازه راه یک ماه می‌رفتند، صبح تا ظهر راه یک ماهه می‌رفتند، یعنی یک روز به اندازه 60 روز حرکت می‌کردند، همچنین چشمه مس را برای او سیل‌گونه و روان کردیم تا احتیاجی به کوره مس نداشته باشد، از همین هر گونه می‌خواستند درمی‌آوردند، از معیدها یا قسمت‌های برجسته قصر، و مجسمه‌ها و ظروف بزرگی مانند حوض‌ها و دیگ‌های ثابت، ساختن یک حوض از یک مس روان کار آسانی است، به آسانی این مس آب‌شده که سیل‌گونه و روان بود در اختیار خدمت‌گزاران سلیمان قرار دادیم که او هر کاری خواست بکند.
معجزات در قالب جسمانیت است
استاد برجسته حوزه علمیه قم اظهار کرد: الان نیز در مسیحیت مسأله مجسمه و این‌ها رواج دارد، این مجسمه‌سازی برای مسیحیت از آیه‌هایی همچون «فَتَمَثَّلَ لَهَا بَشَرًا سَوِیًّا»، تا «یَعْمَلُونَ لَهُ مَا یَشَاءُ مِن مَّحَارِیبَ» ادامه دارد، در کلیساهای آنان جریان بهشت و جهنم ترسیم‌شده است، در انواع نقوش، پوسترهای بهشت و جهنم برای آنان است، در دین ما این حکم نسخ شده و حکم خاص خودش را دارد، این تمثال‌ها این‌گونه است، یک کاسه‌های کوچک و بزرگ اگر کسی ارتش و نظامی دارد باید کاسه‌های بزرگی داشته باشد تا بتواند به آنان غذا بدهد، دیگ‌ها دو قسم است که یکی قابل انتقال است، یکی هم غیرقابل جابه‌جایی است، این دیگ‌ها راسی است: «قدور راسیات»، یعنی وجود مبارک داوود و بیت آنان و وابسته‌های آنان، «اعْمَلُوا آلَ دَاوُودَ شُکْرًا وَقَلِیلٌ مِّنْ عِبَادِیَ الشَّکُورُ»، اى خاندان داوود شکرگزار باشید و از بندگان من اندکى سپاسگزارند.
وی با قرائت « فَلَمَّا قَضَیْنَا عَلَیْهِ الْمَوْتَ مَا دَلَّهُمْ عَلَى مَوْتِهِ إِلَّا دَابَّةُ الْأَرْضِ تَأْکُلُ مِنسَأَتَهُ فَلَمَّا خَرَّ تَبَیَّنَتِ الْجِنُّ أَن لَّوْ کَانُوا یَعْلَمُونَ الْغَیْبَ مَا لَبِثُوا فِی الْعَذَابِ الْمُهِینِ»، اظهار کرد: وجود مبارک سلیمان(ع) رحلت کردند، اینان خیال می‌کردند، سلیمان زنده است تا این‌که موریانه این عصا را خورد و این‌ها فهمیدند، که حضرت سلیمان رحلت کرده است و اینان گفتند اگر ما غیب می‌دانستیم، در این عذاب نمی‌دانیم، «منسأ» به معنای تأخیر انداختن است، عصا به وسیله عصا چیزهایی تأخیر انداخته می‌شود به آن منسأ گفته می‌شود، اگر غیب می‌دانستند و با خبر بودند که حضرت سلیمان کاری کرده است در غذاب مهین نمی‌ماندند، معجزات در قالب طبیعت است، عنایت الهی مانند قرآن کریم، قرآن کریم این‌جا جسمانی است، احیای موتی همین‌طور است.
منبع: مشرق
211008