اهمیت خوشرویی و گشاده‎رویی با دیگران به حدی است که حتی انبیا و ائمه اطهار(ع) و به ویژه پیامبر اکرم(ص) پیوسته به آن عمل می‌کردند و حتی خداوند دربارۀ خُلق آسمانی ایشان می‌فرمایند: «اِنَّک لَعَلی خُلُق عَظیمٍ» تو خویی عظیم و بزرگ داری.

حضرت زهرا(س) در اهمیت این مسأله می‌فرمایند: «بشرٌفی وَجهِ المُؤمِنِ یُوجِبُ لِصاحِبِهِ الجَنَّةَ» خوشرویی هنگام روبرو شدن با مؤمن، بهشت را بر فرد خوشرو واجب می‌کند. (بحارالأنوار، ج75، ص401)

این خصلت، براى همۀ انسان‎ها پسندیده است؛ اما براى کارگزاران نظام اسلامى، اهمیت بیشترى دارد. لذا امام على (ع) رسماً از کارگزاران خود مى‎خواستند با گشاده‎رویى با مردم برخورد کنند.