در جنگ تحمیلی ارامنه ایران برای پاسداشت و حفاظت از مرزهای کشور جان فشانی های بسیاری انجام داده و شهدای بسیاری را تقدیم مام میهن کرده اند.
عقیق:شهید «آلبرت الله دادیان»، دومین فرزند «تادِئوس» و «هاسمیك» در بهار 1345
در تهران متولد شد. تحصیلات ابتدایی را در مدارس ارامنه «آرارات» و
«نائیری» گذراند.
بعد از اتمام تحصیلات راهنمایی در مجتمع تحصیلی
«حضرت مریم مقدس» (انستیتو مریم)، به دنبال فراگیری حرفه فنی رفت. وی در
عین حال عضو تیم فوتبال «آرارات» نیز بود. با هوش ذاتی فوق العاده ای كه
داشت، در كوتاه ترین زمان ممكن به مكانیك ماهری تبدیل شد، به نحوی كه در
تعمیرگاه شماره (1) «ب.ام.و»، مشغول به كار گردید. پس از رسیدن به سن خدمت،
بلافاصله خود را به مركز نظام وظیفه معرفی نموده و دوره آموزشی را در «عجب
شیر» به پایان رساند. بعد از آن برای گذراندن دوره تكاوری به كرج منتقل
گردید. لازم به ذكر است كه «اِدوین شامیریان»، دیگر شهید ارمنی نیز در طی
دوره تكاوری با او همراه بود. در این مدت، به منظور دیدار از خانواده، دو
نوبت به مرخصی آمد. پس از اتمام دوره، وی به جبهه «سومار» اعزام گردید.
سرانجام بعد از شش ماه خدمت، تكاور «آلبرت الله دادیان» در اثر اصابت تركش
توپ دشمن بعثی در منطقه جنگی «سومار» به شهادت رسید.
**خاطرات شهید «الله دادیان» به روایت پدر؛
من{پدر}
هر چه از «آلبرت» بگویم، كم گفته ام. او پسر بسیار باهوش و زرنگی بود.
علاقه زیادی به ورزش داشت. پست دروازه بانی را دوست داشت. با گذشت 16-17
سال از شهادت پسرم، هنوز هم نمی‌توانیم این مسئله را باور كنیم. ما دو پسر و
یك دختر داشتیم كه «آلبرت» به شهادت رسید. او فرزند بسیار فعال و دلسوزی
بود و همیشه دوست داشت به دیگران كمك نموده و برایشان مفید باشد. «آلبرت»
می‌گفت كه من باید بروم سربازی و برگردم و زندگی خود را سروسامان بدهم. او
چیز زیادی {از خدمت}برای ما تعریف نمی‌كرد. فقط می‌گفت: وضعیت ما خوب است.
در زمان آموزشی آن قدر از «آلبرت» راضی بودند كه به او گفته بودند: اگر
بخواهی، می‌توانی وارد كادر ارتش شوی. بسیار وظیفه شناس و مرتب بوده و دوست
داشت چیزی را كه به او محول شده، بخوبی انجام دهد. آخرین باری كه«آلبرت»
به «سومار» اعزام شد، دیگر هرگز برنگشت...
شبی، بعد از اینكه به
خانه آمدم، سربازی آمد دم در و شماره تلفنی را به ما داد و گفت تا با این
شماره تماس بگیرم. اطلاعات دقیقی نداد. من هم تماس گرفتم و فهمیدم كه
«آلبرت» شهید شده و جنازه او را به پزشكی قانونی آورده اند. من پیكر پسرم
را ندیدم. روی كارت نوشته شده بود كه او بر اثر اصابت تركش به شهادت رسیده
است. روز دوم از شورای خلیفه گری ارامنه جنازه را به سردخانه قبرستان
ارامنه بردند.
در روز چهلم «آلبرت» نامه ای با دست خط «آلبرت» به من
دادند كه در آن «آلبرت» اسامی همه بستگانش را با شماره تلفن آنها یادداشت
كرده بود. انگشترش هم بود. كیف و نامه او نسوخته و سالم مانده بود. من و
مادرش هنوز امیدواریم كه آلبرت زنده باشد. ممكن است روزی برگردد...».
**مشروح دیدار مقام معظم رهبری با خانواده الله دادیان؛
ماشین
توقف می‌کند. از ماشین پیاده می‌شویم و زنگِ طبقه دومِ ساختمان سفید رنگی
را که منزل شهید اللهدادیان است، می‌زنیم. پدر شهید تا از آیفون صدایم را
می‌شنود، مرا به‌جا می‌آورد و با خوشحالی، و با گفتن «خیلی خوش آمدید» در
را به رویمان باز می‌کند. به خودم می‌گویم بنده خدا از آمدن من این همه
خوشحال شده، اگر بفهمد مهمان اصلی‌اش حضرت آقاست، دیگر ببین چه حالی خواهد
شد!
فقط پنج دقیقه وقت داریم موارد حفاظتی را بررسی کنیم و به
خانواده اطلاع بدهیم که مهمانشان چه کسی است. معمولاً تا یکی دو دقیقه قبل
از ورود حضرت آقا، خانواده‌ها اطلاع ندارند که قرار است چه اتفاقی بیفتد.
چون از قبل به آنها می‌گوییم که یکی از مسئولان قرار است بیاید خانه‌تان.
یا مثلاً می‌گوییم که قرار است بیاییم درباره شهیدتان مصاحبه کنیم. آن
اول‌ها، حتی قبل از ورود آقای خامنه‌ای هم بِهِشان نمی‌گفتیم قضیه چیست. و
آقا که وارد می‌شدند، مات و مبهوت می‌ماندند که چه اتفاقی افتاده! بعد، به
سفارش خود حضرت آقا، قرار شد چند دقیقه قبل از ورود ایشان که منع حفاظتی
هم ندارد، به خانواده‌ها اطلاع بدهیم تا وقتِ ورود ایشان هول نشوند و لااقل
بدانند مهمانشان چه کسی است.
با دسته گل و قاب عکسی از امام
خمینی، چهار نفری، وارد منزل شهید می‌شویم. پدر و مادر شهید در منزل هستند،
به همراه یک نوجوان چهارده پانزده ساله و یک عاقله مردِ چهل‌ساله ـ که یا
برادر شهید است، یا داماد خانواده. رفقای همراه موارد امنیتی را بررسی
می‌کنند و من، به‌عنوان سرتیم حفاظت، بعد از کمی چاق‌سلامتی، برای پدر شهید
قضیه را توضیح می‌دهم. در این سال‌های خدمتم به‌عنوان محافظ حضرت آقا، یکی
از جالب‌ترین لحظات، همین لحظاتی است که راز آمدن حضرت آقا را برای
خانواده‌های شهدا فاش می‌کنم. و واکنشِ خانواده‌های ارامنه برایم جالب‌تر
از خانواده‌های مسلمان و شیعه بوده. بالاخره دینِ ارامنه با دین ما فرق
می‌کند و نگاهشان با نگاه ما به حضرت آقا، تفاوت دارد.
پدر شهید
خیلی عادی می‌گوید «قدمشان سر چشم!» بعد توضیح می‌دهد که در این سال‌ها، از
مسجد محله و بنیاد شهید و هیئت‌های عزاداری و شورای خلیفه‌گری و کجا و کجا
به منزلشان آمده‌اند. اما وسط توضیحاتش، یک‌لحظه، مثل کسی که یک لیوان آب
به صورتش پاشیده باشند، یکهو جامی‌خورد! انگار تازه متوجه شده چه گفته‌ام!
می‌پرسد: گفتید چه کسی قرار است بیاید؟
ـ مقام معظم رهبری. آقای خامنه‌ای!
پدر شهید همین‌طور مرا نگاه می‌کند. دست می‌گذارم روی شانه‌اش.
ـ الان می‌رسند ها! به مادر شهید و این آقا هم بگویید چه کسی قرار است بیایند.
بچه‌های
فیلمبرداری و عکاسی که از راه می‌رسند، به پدر شهید اشاره می‌کنم که دو
دقیقه دیگر مقام معظم رهبری می‌رسند. پدر و مادر شهید برای استقبال از
ایشان، می‌خواهند به حیاط خانه بروند که اجازه نمی‌دهم و می‌گویم راضی
نیستند. اما پدر شهید راضی نمی‌شود و می‌گوید باید به دم در برود، و
می‌رود.
در راه‌پله‌ها، با استرسِ تمام، کنار مادر شهید می‌ایستم و
لحظه ورود حضرت آقا و سلام علیک پدر شهید با ایشان را نگاه می‌کنم. هرچه
احوالپرسی پدر شهید و حضرت آقا بیشتر طول می‌کِشد، ضربان قلب من هم تندتر
می‌زند! حیاط خانه جای مناسبی برای احوالپرسی نیست و این، یک موردِ
ضدامنیتی است!
بعد از یک دقیقه، حضرت آقا از راه‌پله‌ها بالا می‌آیند و با مادر شهید هم احوالپرسی گرمی می‌کنند.
پسرک
نوجوان که هنگام ورود ما، پیراهنِ ورزشی رکابی پوشیده بود، با شنیدن
سروصداها، سریع از اتاق بیرون می‌آید. این بار گرمکنی آستین بلند پوشیده.
البته این کار را به تشخیص خودش انجام داده، نه به توصیه ما؛ ما به‌عنوان
تیم حفاظت، هیچ‌وقت در پوشش خانواده‌ها دخالتی نداشته و نداریم. آنها
خودشان وقتی می‌فهمند مهمانشان چه کسی است، به تکاپو می‌افتند که به احترام
ایشان، لباسی بپوشند که مناسب باشد.
حضرت آقا تشریف می‌آورند و روی
مبل‌های اتاق پذیرایی می‌نشینند. این قضیه مبل و صندلی هم از نکات جالب
زندگی ارامنه است. در این سال‌هایی که خدمتشان رسیده‌ایم برای عرض ارادت،
حتی یک مورد هم نبوده که خانواده‌ها مبل یا صندلی نداشته باشند. حتی
خانواده‌هایی بودند که وضع مالیشان خوب نبود و فقط یک اتاق برای زندگی
داشتند؛ اما وسط همان یک اتاق، میز ناهارخوری گذاشته بودند! اصلاً عادت
ندارند روی زمین بنشینند و صندلی و مبلمان، ظاهراً جزء جدایی‌ناپذیر زندگی
ارامنه است.
مثل تمام دیدارها، حضرت آقا، قبل از هر چیز، عکس
شهید را می‌طلبند و چند دقیقه ابتدایی صحبت را از شهید و محل و نحوه شهادتش
می‌پرسند.
پدر شهید توضیح می‌دهد که پسرش، آلبرت، در جبهه تکاور بوده و در منطقه سومار بر اثر ترکش گلوله توپ به شهادت رسیده.
پدر
شهید از خصوصیات منحصربه‌فرد شهیدش می‌گوید، که هم خیلی باهوش و زرنگ بود،
هم ورزشکار بود، دروازه‌بان تیم آرارات؛ هم مکانیک درجه یکی بود، و هم
عشقش این بود که بتواند به دیگران کمک کند و برای مردم مفید باشد. و از
خاطرات دوران سربازی آلبرت می‌گوید.
ـ آلبرت وقتی مرخصی می‌آمد، چیز
زیادی از دوران خدمتش برای ما تعریف نمی‌کرد. فقط می‌گفت «نگران نباشید!
وضعیتمان خوب است و همه چیز رو به راه است!»
در زمان آموزشی آن‌قدر از آلبرت راضی بودند که پیشنهاد دادند وارد کادر ارتش بشود؛ بس که وظیفه‌شناس و مرتب بوده این پسر.
بعد
از توضیحاتِ پدر شهید، دقایقی از جلسه، به خوش و بش حضرت آقا با اعضای
خانواده می‌گذرد. ایشان حتی با پسرک نوجوان هم احوالپرسی می‌کنند و مقطع
تحصیلی‌اش را می‌پرسند و برایش آرزوی موفقیت در درس خواندن می‌کنند. در
این سؤال و جواب‌ها، مکشوف می‌شود که آن آقای چهل ساله، داماد خانواده
است.
ـ زمان شهادت، شما داماد خانواده بودید؟
ـ آن وقت‌ها تازه آشنا شده بودیم!
ـ خانمتان کجاست؟
ـ خانمم رفته بیرون برای خرید. نمی‌دانست شما تشریف می‌آورید حاج‌آقا.
ـ این آقازاده هم پسر شماست؟
ـ بله حاج‌آقا.
اکثر
ارامنه آقای خامنه‌ای را «حاج‌آقا» صدا می‌زنند. هم پدر و مادر، و هم
خواهران و برادران شهدا. حاج‌آقا را لفظی احترام‌آمیز می‌دانند که درباره
هرکسی استفاده نمی‌کنند. برعکسِ ما که حاج‌آقا ورد زبانمان است. من حتی پدر
شهید این خانواده را با اینکه ارمنی است، برحسبِ عادت، حاج‌آقا صدا زدم!