«وَ إِذِ اسْتَسْقى‏ مُوسى‏ لِقَوْمِهِ فَقُلْنَا اضْرِبْ بِعَصاكَ الْحَجَرَ فَانْفَجَرَتْ مِنْهُ اثْنَتا عَشْرَةَ عَيْناً قَدْ عَلِمَ كُلُّ أُناسٍ مَشْرَبَهُمْ كُلُوا وَ اشْرَبُوا مِنْ رِزْقِ اللَّهِ وَ لا تَعْثَوْا فِي الْأَرْضِ مُفْسِدينَ» (بقره، 60)

ترجمه: و به یاد آرید زمانى را كه موسى براى قوم خویش طلب آب نمود، پس گفتیم با عصایت بر سنگ بزن، پس دوازده چشمه از آن جوشید. هر یك از مردمِ (قبایل و طوایفِ مختلف)، محلّ شربِ (آب آشامیدنى) خود را شناخت. (گفتیم) از روزى‏ هاى الهى بخورید و بیاشامید و در زمین فساد و تباهى را گسترش ندهید.

با آن كه حضرت موسى پیامبر بود و وظیفه ‏اش رساندن پیام خداوند به بنى ‏اسرائیل بود، امّا آبِ آشامیدنى قومش را نیز از خداوند طلب نمود.

خداوند نیز دعاى موسى را مستجاب كرده و با اعجازى دیگر، به آنان آب عطا نمود. فرمان داد تا موسى همان عصایى را كه به آب نیل زد و خشكى ظاهر شد، اكنون به سنگِ سخت بزند تا آب جارى شود و بنى ‏اسرائیل بدانند كه خداى موسى قادر بر هر كارى هست.

بنى ‏اسرائیل، دوازده گروه و طایفه بودند و به خواست الهى، از آن كوه دوازده چشمه جارى شد تا هر قبیله، آبِ مستقلى داشته و دچار كمبود آب نشوند.

خداوند این چنین، از یكسو «مَنّ» و «سَلوى‏» را بر آنان نازل كرد و از یكسو آب را به قدر كافى در اختیار آنان قرار داد، تا تأمین باشند و به دنبال فساد و گناه نروند.

از این آیه مى ‏آموزیم كه:

 * رهبران الهى، در فكر تأمین نیازهاى مادى مردم نیز هستند و آن را به طور یكسان در اختیار همه قرار مى ‏دهند.

* آب و غذا رزقِ خداست، پس نباید مایه گناه و معصیتِ خدا شود.