مرحوم میرزا اسماعیل دولابی می فرمود: در بهشت هرچه نزدیکتر با اهلش می‌نشینی می‌گوید بیا جلوتر، چرا عقب نشسته‌ای؟ لذا بهشت هیچگاه پر نمی شود. در روایت آمده است خداوند نطفه‌هایی را که اولاد نشده‌اند از تو خلق می‌کند تا بهشت را پر کنند.
عقیق:مرحوم میرزا اسماعیل دولابی می فرمود: کسی که در بهشت است به جهنم نگاه
نمی کند ولو اینکه از جهنم عبور کند. امیدوارم اصلاً جهنم را نشناسید، فقط
بهشت را بشناسید. جهنم اصلاً مفهومش چیست تا آن را بشناسند. چرا! جهنّم
یک مفهومی دارد و آن این است که جایش خیلی تنگ است. کسی که آنجاست حاضر
نیست هیچکس از دست راست و چپ و جلو و عقب، کنار دست او باشد. می‌گوید
اینجاها همه مال من است، تو چرا اینجا آمده‌ای؟ دیگری هم همین را به او
می‌گوید. جای تنگ و جمعیت هم زیاد. همه به همدیگر می‌گویند چرا اینجا
آمده‌ای؟ اصلاً در آنجا هیچکس میل ندارد که کس دیگری جلوی روی او یا ده قدم
آن طرف‌تر، یا پشت سرش بنشیند. یکی از صفات جهنم این است. اما در بهشت
هرچه نزدیکتر با اهلش می‌نشینی می‌گوید بیا جلوتر، چرا عقب نشسته‌ای؟ لذا
بهشت هیچگاه پر نمی شود. در روایت آمده است خداوند نطفه‌هایی را که اولاد
نشده‌اند از تو خلق می‌کند تا بهشت را پر کنند. بهشت پر نمی‌شود.
مومنین خیلی رِندند. مرتب به درون هم می‌تپند. مرتبا این به آن می‌گوید بیا
جلو، چرا پیش ما نمی‌آیی؟ در دنیایشان هم می‌توانی تماشاکنی که چقدر به
یکدیگر رغبت دارند. جهنم از روز نخست شلوغ و پر بوده است. هرچه هم که
از آن بیرون می‌آیند باز پر است. در دنیا می‌گویند اکثرُ هُم لایعقلوُنَ.
وقتی نگاه می‌کنی انگاری که یک نفر بهشتی اینجا نیست و همه جهنّمی هستند.
اما ان‌شاء الله اگر یک کمی چشممان را بمالیم خواهیم دید که بهشتی خیلی
زیاد است و جهنّمی کم است. منتها جا تنگ است. خداوند نصیبت نکند که از این
تنگی جا بشنوید، چه رسد به اینکه دچار آن شوید. بهشت فراخ است. در
کمترین جایی که به اهل بهشت می‌دهند صاحب آن می‌تواند همه بهشتی‌ها را
میهمان کند، خانه‌اش، قلبش، جانش یا هر چیز دیگری که هست. الان هم اگر یک
کمی به قلب‌هایتان و وسعتی که خداوند در آن عطا کرده است نگاه کنید که
سینه‌تان باز شده است یا جراتتان زیاد شده است می‌بینی با دعا و خواسته
قلبت می‌توانی همه اولین و آخرین را میهمان کنی. نشانه‌هایش از همین جا
پیداست. وقتی که این صفت مکشوف شود روایت‌هایی که در مورد وسعت منزل مومنین
در بهشت هست حل می‌شود. که مومنی که کوچکترین خانه را در بهشت دارد
می‌تواند همه اهل آن را در غرفه‌اش میهمان کند. قَبرُهُ روضَه مِن
ریاضِ الجَنه. نگاه کنید که قبر مومن چقدر وسیع است. اساساً روایات ائمه(ع)
با این منطق است که شناخته می‌شود. با رغبت و ایمان، ولو کم، با اینها
حساب کن و روایات ائمه(ع) را در آورد. ببین که آیا رغبت به سوی خدا در این
بدنی که داری راحتی نمی‌آورد؟ آیا وقتی که پایت را از گلیم خود بیرون
نمی‌گذاری از خدای خود راضی نمی‌شوی؟ این همان قبر است، اگر بدتر از قبر
نباشد. چطور شده است که اینقدر وسیع است؟ چطور شده است که تو در آن راحتی؟
پس روضه مِن ریاضِ الجَنَّهِ.
پی نوشت:
طوبی محبت؛ جلد3 – ص 102 مجلس حاج محمد اسماعیل دولابی