قربانی کردن از موضوعاتی است که در قرآن کریم به عنوان فلسفه پذیرفته شدن در درگاه خداوند بیان شده و تقوا راهی برای پذیرش قربانی است.
عقیق: در ادامه انتشار مفاهیم واژه‌های قرآنی که توسط هانی چیت‌چیان بیان می‌شود به واژه قربانی رسیدیم.
هنگامی که موضوع قربانی مطرح می‌شود اولین شکلی که در ذهن تصور می‌شود قربانی و ذبح کردن حیواناتی مانند گاو، گوسفند و یا شتر به ذهن می‌رسد. انسان برای مسافر، ازدواج، خرید منزل یا ماشین، تولد فرزند و یا مناسک حج قربانی می‌کند.
اما فلسفه قربانی کردن فقط برای سیر کردن شکم فقرا و ایتام مانند صدقه و انفاق نیست. ریشه قربانی کردن به داستان حضرت ابراهیم(ع) که به دستور خداوند خواست فرزندش را ذبح کند و یا ماجرای قربانی کردن هابیل و قابیل فرزندان حضرت آدم(ع) باز می‌گردد که در قرآن کریم بیان شده است. آنها قرار شد برای خدا قربانی انجام دهند اما فقط قربانی یکی از آنها پذیرفته شد.
فلسفه قربانی کردن حضرت ابراهیم(ع) دادن گوشت قربانی به فقرا و ایتام نبود، فلسفه قربانی کردن پذیرفته‌شدن است ریشه واژه قربانی قرب است و کاری که به واسطه آن از انسان می‌پذیرند و به ما اجازه ورود به درگاه الهی می‌دهند.
قابیل هنگامی که قربانی‌اش قبول نمی‌شود، به هابیل می‌گوید: من ترا می‌کشم هابیل هم می‌گوید: خدا قربانی ترا نپذیرفت و خدا قربانی را از متقین می‌پذیرد.
در ماجرای حضرت ابراهیم(ع) و اسماعیل(ع) هم خداوند از طریق وحی آزمایشی فراهم کرده تا این پدر و پسر به خدا نزدیک شوند. حضرت ابراهیم(ع) به فرزند می‌گوید: به من وحی شده که ترا قربانی کنم. حضرت اسماعیل(ع) می‌گوید: آنچه به شما ابلاغ شده انجام بده و خدا ان شا الله به من صبر می‌دهد. و هنگامی که چاقوی ابراهیم بر گلوی اسماعیل قرار می‌گیرد، خدا از او می‌پذیرد و او را به آستان خود راه می‌دهد.
قربانی کردن برای دل کندن از مال و جان و فرزند و آبرو است. مانند امام حسین(ع) که در راه خدا از همه چیز و همه کسش دل کند و این نشانه تقوا و قربانی کردن است.
تقوا شرط قربانی کردن است و دل کندن از دنیا با آن به دست می‌آید و حاجی باید توان دل‌کندن داشته باشد. باید یاد بگیریم که از همه چیز دل بکنیم و فقط و فقط برای خدا قدم برداریم و همه چیز ما برای خدا باشد تا قربانی ما پذیرفته شود.
حال شاید ما حاجی نشویم و ماجرای ابراهیم و اسماعیل هم برای ما رخ ندهد پس باید چه کنیم تا به قرب الهی برسیم.
نماز بهترین راه برای قرب الهی است. نماز با تکبیر شروع می‌شود، اما علی(ع) در فلسفه دست تکان دادن قبل از تکبیر‌ةالحرام می‌گوید: یعنی همه چیز به پشت سر ما بیفتد و بعد الله اکبر می‌گوییم، یعنی خدا برای ما از همه چیز و همه کس بزرگ‌تر است و بر همه چیز ما ترجیح دارد.
با این نماز مشی زندگی ما قربانی کردن می‌شود و به مقام قرب الهی می‌رسیم و این‌گونه با قربانی کردن انس می‌گیریم و امام حسین(ع) را بهتر می‌شناسیم.