وقف، صدقه جاریه در جغرافیای زمان، باقیات صالحات ماندگار و ره توشه آخرت است که با حبس سرمایه ای از دادهای الهی در کارهای نیک و خیرات مبرات انجام می‌گیرد. بر پایه های آموزه های وحیانی اسلام، دارایی و سرمایه هرکسی غیر از خوراک و پوشاک مصرفی، چیزی جز وقف در راه خدا نیست که مصارف اخروی انسان را تامین و تضمین می‌کند و وزر و بال را در روزی که «لا ینفع فیه مال و لا بنون» از آدمی بر می‌دارد و دادرس مردمان و فریادرس روزهای سخت مواقیت پنجاه گانه است.

واقف امروز، با وقف کردن بخشی از بخشش های الهی، خود را برای روزی آماده می‌کند که «نه داد و ستدی است و نه دوستی و شفاعتی» این چنین آرایه های زندگی دنیوی را سازه ای استوار برای سرای اخروی خویش می‌سازد و به آموزه وحیانی « الباقیات و الصالحات خیر عند ربک ثوابا و خیر املا» پاسخی مثبت و درخور می‌دهد.

وقف زیبا ترین مهندسی اقتصادی است که زینت های حیات دنیوی را از کمیت به کیفیت تبدیل می‌کند و از ماده به معنا می‌رسد. وقف، بهترین توسعه عددی از بی‌نهایت صفر های کمی با « واحدیت احدیت حق تعالی» و انقلاب و جهش از «کمیت به کیفیت» بر پایه صیرورت جهشی از خلق به انشای « وانا الی ربنا لمنقلبون» است.

وقف، ساده ترین معادله ریاضی در پیچیده ترین احوالات نفس انسانی است. وقف، ایستادن در برابر خواسته ها و هواهای بی پایان نفسانی و مبارزه علیه وسوسه ها و گام های هبوطی شیطانی است.

وقف یک حرکت ساده در پیچیده ترین پیچ تاریخی تغییرات انسانی است. وقف عبور از خودخواهی ها و خود بینی ها و رسیدن به کمالات وجودی خدادوستی و مردم دوستی در سایه رهایی از مادیات پست دنیوی است. وقف فتح الفتوحی است که انسان را از همه تعلقات آزاد می‌سازد و منشا فتح و سبک بالی روح و گشایش و سعه وجودی جان آدمی می‌شود.

اینگونه وقف کمال انقطاعی را با فرار از پاسخ گویی به مجموعه بی نهایت تعلقات و متعلقاتی در درون و بیرون آماده می‌سازد تا سلمان وار از بازخواست بر آتشین پایگاه در ایستگاه های اخروی به پاسخ کوتاه از سکوی پرتاب «بخشیدم» به سرعتی «براق وار» پرواز در آید و جان های آدمی را از گرفتاری در انواع رنگارنگ و متعدد و متنوع متعلق به مقام معلق به واله "ذکرک" می‌رساند.

اینچنین است که واقف، از همه حجاب های ظلمانی و نورانی می‌گذرد و به «ابصار قلوب» و دیدگان دلهایش به جمال کمال الهی به ناظره ی نضره نعیم در جنات صفات و ذات می‌نشیند و سرمست بر اهل دیدگان تبسم فوز عظیم می زند و سرخوش از فرمان «ادخلوها بسلام آمنین» از ندای «طوبی لهم و حسن مآب» بهره مند می‌شوند.

وقف یک سنت اسلامی در همه شرایط الهی است. چرا که واقف با وقف خویش «فرار الی الله» از همه چیز به سوی «قرب الی الله» را تجربه می‌کند و خود را از همه علائق و رنگ تعلقات وارسته و از هرگونه دلبستگی و آلاینده ها پیراسته می‌کند و کمال الانقطاع را رقم می‌زند. زیرا هرگونه تعلق و متعلقی پایبندی بر دل است که انسان را در باتلاق دنیا گیر می اندازد و نه تنها حرکت را از وی سلب می‌کند. بلکه دم به دم در خود فرو می‌برد و روح و جانش را به هلاکت و تباهی می‌کشاند.

وقف همچنین یک حرکت معنا دار در دنیای بی معنایی است که همه حقیقت و ثروت و سرمایه را در عدد و شماره ها می داند و ارزش و زمان و زندگی را به عیار طلا می سنجد و جان آدمی را به بهایی اندک به خسران ابدی می‌فروشد. واقف ارزش انسان و عصر حیات دنیوی را خود می‌شناسد و آن را جز به ایمان و عمل صالح ماندگار نمی فروشد و به جای معامله با شیطان نفس با خدایش معامله می‌کند.