ادْخُلُوا الْجَنَّةَ.
فَیَأْبَوْنَ وَ یَخْتَارُونَ مَجْلِسَهُ وَ حَدِیثَهُ.
وَ إِنَّ الْحُورَ لَتُرْسِلُ إِلَیْهِمْ: أَنَّا قَدِ اشْتَقْنَاکُمْ مَعَ الْوِلْدَانِ الْمُخَلَّدِینَ.
فَمَا یَرْفَعُونَ رُءُوسَهُمْ إِلَیْهِمْ لِمَا یَرَوْنَ فِی مَجْلِسِهِمْ مِنَ السُّرُورِ وَ الْکَرَامَة.
در روز قیامت چشمان همه گریان است مگر چشم گریهکنندگان
بر جدّم حسین بن على ع که همانا او در حالی محشور می‌شود که چشمانش روشن
است [خوشحال است] و به او بشارت داده می‌شود و سرور و شادى در صورتش نمایان
است. در آن روز مردم در ترس بوده ولى آنها [از ترس و نگرانی] در امان
هستند. در حالیکه مردم متفرق و پراکنده هستند، ایشان در زیر عرش و زیر سایه
آن به صحبت و روایتگری درباره حسین ع مشغولند و از ناملایمات و ناراحتی‌هاى روز حساب هیچ خوف و هراسى ندارند. به ایشان گفته می‌شود:
داخل بهشت شوید.
ولى آنها از ورود به بهشت دوری کرده و مجلس [ذکر] حسین ع و صحبت درباره او را اختیار میکنند.
حور العین‌ها برای آنها پیغام می‌فرستند که ما با پسران جاودانه مشتاق شما هستیم.
ولى ایشان از فرط سرور و نشاطى که در مجلس‌شان می‌بینند سرشان را به سمت آنها بالا نمی‌کنند.
پی نوشت:
کامل الزیارات، ص81-82
منبع:بیان معنوی