در راهپیمایی اربعین تحولی عظیم را در کردار، گفتار، رفتار زائران می‌بینیم، آنان دیگر قیمتی شدند؛ چون با جریان نور حسینی (ع) همراه شدند و به تبع همین همراهی، رشد می‌کنند و قمیتی می‌شوند.
عقیق: یکی از حرکتهای الهی و اثرگذار در این دوره از زمان، آن هم در این یکی دو دهه اخیر، ماجرای زیارت امام حسین (ع) در ایام اربعین است، ما باید به این درک برسیم که اوج ارتقاء و رشد اجتماعی انسانها در این صحنه انجام می‌شود و اگر جامعه کنونی به معنای واقعی می‌خواهد حرکت کند ـ آن هم حرکتی صحیح و اثرگذار ـ باید در قالب کاروان حسینی (ع) باشد، این واقعیت را نمی‌توان انکار کرد.
کشتی نجات امام حسین (ع) در این برهه از زمان در جریان اربعین با سرعت در حال حرکت است و آن‌گونه که شاهدیم و براساس اخبار و گزارشات منتشره گروه‌های مختلف مردمی را از سراسر دنیا به سمت و سوی کشتی نجات خود می‌کشاند و آنان را به سوی نور حرکت می‌دهد؛ این هنر امام حسین (ع) است، ما باید خود را در معرض این نور قرار دهیم تا از رحمت خاصه الهی در این فضا بهره‌مند شویم.
قلوبی که روانه حرم حسینی می‌شود
براساس روایتی از امام حسن عسکری(ع) زیارت اربعین یکی از علائم و نشانه‌های مومن است. آن‌چه از سالهای گذشته تاکنون شاهد آن بوده‌ایم این که هر سال جلوه بیشتری به خود می‌گیرد و عطری خاص و حیاتی واقعی در عالم ایجاد می‌کند، این همان راهی است که مردم با شوق فراوان‌تری قدم در این راه می‌گذارند، افرادی که از کشورهای مختلف با سلیقه‌ها و مذاهب متفاوت از مدتها قبل خود را برای زیارت امام حسین (ع) در این روز آماده می‌کنند، فریاد طنین‌انداز «لبیک یا حسین» که از عمق جان زائران بر می‌خیزد و لرزه‌ای که به دلها می‌افتد و ...، بیانگر ماجرایی عظیم است که نمی‌توان به راحتی از کنار آن گذاشت ، چنین موجی از جمعیت بیانگر این است که دستی دیگر در کار است و دارد بسیاری از قلوب و حتی دستها و پاها را به این سرزمین می‌کشاند و انگار همه از کوچک و بزرگ باید در این ماجرای عظیم حضور داشته باشند.
این تعداد از انسانها که هر ساله در کربلا حضور پیدا می‌کنند، تنها قسمت کوچکی از عاشقان و محبان امام حسین (ع) هستند که با قلب و جسمشان توفیق حضور در این سرزمین نور را پیدا کرده‌اند، این در حالی است که صدها برابر این جمعیت که نتوانستند به دلایل مختلف در این حماسه سترگ تاریخی حضور پیدا کنند، قلبهایشان را به سوی حریم امام عالم روانه کردند و زیر لب اینگونه ندا می‌دهند که «گرچه دوریم به یاد تو سخن می‌گوییم/ بعد منزل نبود در سفر روحانی» و این همان تعبیری است که رهبر معظم انقلاب در وصف دورماندگان از راهپیمایی اربعین حسینی (ع) بیان فرموده‌اند.
در بیان جایگاه رفیع زمین کربلا، نکاتی حائز اهمیت است؛ خوردن تمام خاکها حرام است، اما خدا در خوردن تربت حسین (ع) اثر قرار داده، رفتن به حج مستلزم استطاعت به معنای واقعی است و نمی‌شود از کسی برای رفتن به حج پول غرض کرد یا وام گرفت، اما آدمی برای زیارت امام حسین (ع) می‌تواند فرش زیر پای خود را بفروشد و یا پول قرض کند، انگار امام حسین (ع) همچون طنابی که برای نجات آدمی انداخته می‌شود، حبشان را در عالم انداختند و عالمیان را به سمت آسمانها می‌کشانند که اوج این مهم را در ایام اربعین می‌بینیم که دست همه را گرفته و به این سرزمین نور می‌کشانند و آنان را بهشتی می‌کنند. به راستی مقوله «حب» امام حسین (ع) ماجرای عجیبی دارد که اصلاً با عقل سازگار نیست و چیزی فرای این عالم است.
تحول و ارتقای صفات با قرار گرفتن در جریان حسینی
وقتی زائران در این فضا قرار می‌گیرند، انگار وارد فضای دیگری از حب مولا می‌شوند، در راهپیمایی اربعین تحولی عظیم را در کردار، گفتار، رفتار زائران می‌بینیم، آنان دیگر قیمتی شدند؛ چون با جریان نور حسینی (ع) همراه شدند و به تبع همین همراهی، رشد می‌کنند و قمیتی می‌شوند، همچنانکه کاروانیان از کنار خانه کعبه با امام حسین (ع) همراه شدند و ره یک ساله راه یک شبه پیمودند و به عالی‌ترین جایگاه‌ها رسانده شدند، هر کسی در مسیر او باشد، قیمت پیدا می‌کند و خدا طالب او می‌شود، خدا چنان اثری در جریان حسینی قرار داده است که هر فردی به صرف یاد مولایش رشد می‌کند و بسیاری از معضلات از او پس زده می‌شود و به راستی چه محبتی از این بالاتر؟ انسانها وقتی در مسیر راهپیمایی اربعین به سوی مولایشان حرکت می‌کنند، با هر قدمی که از زمین بر می‌دارد، خدا آنان را به امام حسین (ع) نزدیک و نزدیک‌تر می‌کند، در چنین فضایی باید گفت که هیچ دوربین و کتاب و سخنرانی نمی‌تواند حال و هوای بهشت امام حسین (ع) را به تصویر بکشد و تنها با حضور داشتن در این راهپیمایی ایام اربعین میسر است و لا غیر.
اگر جماعتی از مؤمنین ـ مثل ایام اربعین ـ در مسیری الهی گام بردارند و هم رأی باشند، مسیرشان مسیری است که به عنوان یک نقطه اتکاء در جبهه حق می‌توان به آن نگریست و آن را مورد مطالعه قرار داد. وقتی از این منظر به ماجرای سالهای اخیر نگاه می‌‌کنیم، می‌بینیم تحولی در عالم واقع شده و فضایی به عنوان فضای اربعین شکل گرفته است که انسانها از سراسر دنیا با ورود به این فضا، احساس تحول و ارتقای صفات را در حالت خود ببینند و آن را به شهرهای خود نیز منتقل می‌کنند، همچنان که در فضای دوران دفاع مقدس، این موضوع به کرّات مورد تجربه قرار گرفته بود و برای رزمندگان ما مشهود بود.
همۀ اهل‌بیت (ع) کشتی نجاتند؛ لیکن کشتی امام حسین(ع) سریع‌تر و وسیع‌تر است، همۀ ائمه(ع) مشعل هدایتند؛ ولی مشعل ابا عبدالله الحسین(ع) پرفروغ‌تر است، همۀ اولیای الهی درهای رحمت پروردگارند؛ اما درِ رحمت امام حسین(ع) فراخ‌تر است،همۀ شهیدان راه حق شفا بخشند؛ اما شفابخشیِ امام حسین(ع) گسترده‌تر است و امروزه این گستردگی نور و دستگیری را در جریان اربعین حسینی (ع) شاهدیم که چگونه امام (ع) افراد به به سوی نور می‌کشانند و آنان را به حرکت در می‌آورند و در آنان تحول ایجاد می‌کنند و این بی تردید محبتی عظیم از جانب خداست که در این برهه از زمان، یعنی زمانی که شیطنتهای دشمنان جنی و انسی افزایش یافته است و ادامه نیز خواهد داشت، با گسترش نور خود افراد به بهترین مسیر هدایت می‌کند.