عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ عليه السلام، قَالَ: «لَمَّا حَضَرَ عَلِيَّ بْنَ الْحُسَيْنِ عليهما السلام الْوَفَاةُ، ضَمَّنِي إِلى‏ صَدْرِهِ، ثُمَّ قَالَ: يَا بُنَيَّ، أُوصِيكَ بِمَا أَوْصَانِي بِهِ أَبِي عليه السلام حِينَ حَضَرَتْهُ الْوَفَاةُ، وَ بِمَا ذَكَرَ أَنَّ أَبَاهُ عليه السلام أَوْصَاهُ بِهِ عليه السلام، قَالَ: يَا بُنَيَّ، إِيَّاكَ وَ ظُلْمَ مَنْ لَايَجِدُ عَلَيْكَ نَاصِراً إِلَّا اللَّهَ».

امام باقر علیه السلام فرمود: زمانی که شهادت پدرم امام سجاد علیه السلام نزدیک شد، مرا به سینه چسبانید. سپس فرمود:

 پسرم! به تو وصیت می کنم آن وصیتی که پدرم امام حسین علیه السلام در زمان شهادتش به من کردند و فرمودند: پدرشان امیرالمؤمنین علیه السلام آن وصیت را به ایشان کرده است و فرموده اند: فرزندم! بپرهيز از ستم بر كسى كه ياورى جز خدا ندارد.

پی نوشت:

الكافي (ط - دارالحديث)، ج‏4، ص: 25.