همه‌ شما با خوبان شریک هستید. بی‌خود نیست که از کار خوب خوشتان می‌آید. تا کار خوبی می‌بینید می‌گویید به به! اگر شریک نیستید چرا به به می گویید. روز عاشورا حرّ آمد و به پسر و غلامش گفت آیا اسب‌ها را آب داده‌اید؟ بعد منتظر جواب نماند. پرید روی اسبش و نگذاشت بگویند بله یا نه. به طرف آب فرات رفت. پسر و غلامش هوشیار بودند، فهمیدند آقایشان شاهکار زده است. آنها هم سورا شدند دنبال او رفتند. اسب‌ها را رها کردند و سه نفری آمدند خیمه‌ امام حسین(ع) نشستند و سرها را پایین انداختند و جلوی امام حسین(ع) نشستند. آن قدر سرهایشان پایین بود و در فکر بودند که امام حسین(ع) گفت اِرفَع رَأسَکَ. سرت را بالا کن. حرّ تا سرش را بالا کرد دید امام حسین(ع) لبخند بر لب دارد. همه خطاهایی که کرده بود رفت پی کارش. در صورت ظاهر و به حساب خودش خیلی اذیّت کرده بود و به خیال خودش بخشیده نمی‌شد.

این در تاریخ و در روایات هست. می‌توانید برای نفس خودتان بهره‌برداری کنید. وقتی شما گریه می کنید برای کاسبی خودتان است. دیده‌اید بعضی تاجرها حرف‌ها را گوش می‌دهند ببینند چند می‌خرند چند می‌فروشند. مومنین هم تاجر هستند. دنیا محلّ تجارت بندگان خداست برای اینکه تجارت کنی. یعنی خودت را برای شهادت آماده کنی.

پی نوشت:

کتاب طوبای محبّت جلد دوم – ص 209
مجالس حاج محمّد اسماعیل دولابی