أَشْکُو إِلَى اللَّهِ‏ مِنَ‏ الْعُدْوَان‏
فَعَالَ قَوْمٍ فِی الرَّدَى عُمْیَان
قَدْ بَدَّلُوا مَعَالِمَ الْقُرْآن
وَ مُحْکَمَ التَّنْزِیلِ وَ التِّبْیَانِ
وَ أَظْهَرُوا الْکُفْرَ مَعَ الطُّغْیَان

یعنى ما از دست دشمنان به خدا شکایت مى‎‏کنیم. با گروهى کارزار مى‎‏کنیم که کورکورانه در راه پست مى‏‎روند. آنان دستورات قرآن و بیان آن را ترک کرده‎‏اند و آیات محکمه قرآن و بیان آن را از دست داده‎‏اند. کفر را با طغیان و سرکشى ظاهر کرده‎اند. سپس جنگید تا تعداد ده نفر از لشکر دشمن را کشت و عامر بن نهشل تمیمى ایشان را به فیض شهادت رساند.

همان طور که مشخص است، این جملات را نوجوانی می‎گوید که سن چندانی ندارد، اما جملاتش لبریز از معرفت و شعور است، «از کوزه همان تراود که در اوست». سخن گفتن درباره این فرازهای مبتنی بر آیات قرآن توسط فرزند زینب(س) از عهده قلم و فهم قاصر ما بر نمی‎آید، بنابراین هرکس به میزان فهم خود می‎تواند از آن درس لازم را بگیرد. چه خوب الگویی را خداوند متعال در ماجرای امام حسین(ع) برای انسانها و به خصوص جوانان و نوجوانان قرار داد که متأسفانه همگان نسبت به آن غافل هستیم.

بعد از محمّد بن عبداللَّه، عون بن عبد اللَّه بن جعفر علیه‎السلام براى جهاد در راه خدا خروج کرد و این رجز را خواند:

إنْ تُنکِرونی فأنـا آبنُ جعفرِ
شهیدِ صِدقٍ فی الجِنانِ أزهَرِ
یَطیرُ فیها بجـنـاحٍ أخضرِ
کفى بهذا شرفاً فـی المَحشرِ

یعنى اگر مرا نمى‏‎شناسید، من از نسل جعفر هستم که شهید صداقت و راستى شد و در بهشت با دو بال سبز پرواز مى‏‎کند و یک چنین افتخار در محشر براى ما کافى خواهد بود. وى همچنان کارزار کرد تا تعداد سه سوار و 18 نفر پیاده را از لشکر کفر به دوزخ روانه کرد. سپس عبد اللَّه بن بطه طائى ایشان را شهید کرد. (تسلیة المجالس و زینة المجالس (مقتل الحسین ع، ج‏2، ص 303). علی و عباس هم از دیگر فرزندان حضرت زینب(س) بودند که با اسرای کربلا راهی کوفه شدند. (الخصائصة الزینبیة، سید نورالدین جزائری، ص52و53).