رضایت پدر و مادر و رعایت حق آن‌ها از مسائلی است که قرآن کریم تأکید بسیاری بر آن کرده است، و در چند مورد بعد از توحید و یکتا پرستی به آن سفارش شده است، تا اهمیت موضوع مشخص شود.

 

خداوند متعال در قرآن کریم می فرماید: «وَوَصَّیْنَا الْإِنسَانَ بِوَالِدَیْهِ إِحْسَانًا[احقاف/15]انسان را نسبت‏ به پدر و مادرش به احسان سفارش کردیم»

 

برای نمونه با ذکر داستانی اهمیت موضوع را نمایان بیان خواهیم کرد.

 

در مقابل تمام بزرگانی که به مقام‌های علمی و معنوی دست پیدا کرده‌اند آن را حاصل خدمت و احترام به پدر و مادر بیان کرده‌اند تا ثابت شود همانطور که انسان با بی‌احترامی و با نارضایتی پدر و مادر به ذلت کشیده می‌شود با خدمت و احترام به این فرشتگان زمینی به عرش می‌رسد و مقامات علمی و معنوی را به راحتی طی می‌کنند. حضرت آیت الله خامنه‌ای رهبر معظم انقلاب (حفظه الله) در این باره می‌فرمایند: اگر بنده در زندگی خود توفیقاتی داشته‌ام باید از نیکی‌هایی باشد که نسبت به والدینم کرده‌ام. پدرم در سنین پیری به یک بیماری صعب العلاج چشمی مبتلا شده بودند. آن روزها در قم بودم و مرتب برای مداوای او به مشهد می‌رفتم و چون معالجه او در مشهد پیشرفتی نمی‌کرد، او را به تهران آوردم و دکترها نیز ما را مأیوس کردند و گفتند: هر دو چشم ایشان علاج ناپذیر است. البته بعد از دو سال یک چشم ایشان معالجه شد و تا آخر عمر هم می‌دید، اما در آن زمان مطلقا نمی‌دید و باید دستشان را می‌گرفتیم و راه می‌بردیم. لذا برای من غصه‌ای درست شده بود که اگر پدر را رها کنم و به قم بروم، ایشان مجبور خواهند بود در گوشه‌ای بنشینند که این برای من خیلی سخت بود. و ایشان با من یک انس بخصوصی داشت، با من دکتر می‌رفت و برایش آسان نبود که با دیگران به دکتر برود.

 

بنده وقتی نزد ایشان بودم، برایشان کتاب می‌خواندم و با هم بحث علمی می‌کردیم و از این رو با من مانوس بود. به هر حال، احساس کردم که اگر ایشان را در مشهد تنها رها کنم، ایشان به یک موجود معطل و از کار افتاده تبدیل می‌شود و این مسأله هم برای او بسیار سخت بود و هم برای من و از طرفی رها کردن قم هم برای من غیر قابل تحمل بود؛ زیرا سعادت دنیا و آخرتم را در قم می‌دیدم.