همچنین در حدیثی از رسول خدا(ص) آمده است که عبادت و کار
نیک در هیچ ایامی به اندازه این ایام(10 روز اول ماه ذیالحجه) فضیلت ندارد، همنوا
شدن با زوار خانه خدا، وجود دو عید مهم اسلامی عید قربان و عید غدیر، همراه با روز
عرفه که روز نیایش است، شکوه و عظمت خاصی به این ماه بخشیده است، از مهمترین
رویدادهای ماه ذیالحجه در ابتدای آن میتوان به سالروز ازدواج حضرت علی بن
ابیطالب با حضرت فاطمه زهرا(س) اشاره کرد.
امام حسین(ع) درباره این رویداد خجسته این چنین میفرماید:
«آن زمان که رسول خدا(ص) در خانه امسلمه بود، صرصائیل(یکی از فرشتگان الهی) نزد
پیامبر(ص) آمد و عرض کرد: نور را به عقد نور
درآور، پیامبر(ص) فرمود: چه کسی را برای چه کسی؟ گفت: دخترت فاطمه(س) را برای علی
ابن ابیطالب(ع)، سپس در حضور جبرئیل و میکائیل و صرصائیل فاطمه را به عقد علی
درآورد».(1)
روایت رضوی هم درباره چرایی این ازدواج پر برکت به دست
ما رسیده است، به گونهای که امام رضا(ع) از پدران بزرگوار خود از رسول خدا(ص) نقل
میکنند که پس از ازدواج علی و فاطمه، خداوند عزوجل فرمودند: «اگر علی(ع) را نمیآفریدم،
برای دخترت فاطمه همتا و همسری در روی زمین یافت نمیشد»(2)
در این میان واکنش پیامبر(ص) به این پیوند فرخنده و
ثمرات آن نیز در نوع خود جالب توحه است، امام رضا(ع) از اجداد گرامیش روایت میکنند
که پیامبر(ص) به علی(ع) فرمودند: سه فضیلت به تو داده شد که به من داده نشده است،
علی(ع) عرض کرد: چه چیزهایی به من داده شده
است؟ فرمود: تو پدر زنی چون من داری که من چنین پدر زنی ندارم، همسری چون فاطمه به
تو داده شده که به من داده نشده است، حسن و حسین به تو داده شده که به من داده
نشده است».(3)
اعمال نخستین روز ماه ذیالحجه
روز اول ذی الحجه روز ترویه است، اولین روزی که حضرت
ابراهیم(ع) در خواب دید که فرزندش را قربانی میکند و آن روز را تماماً در
اندیشه(ترویه) بود که آیا این رویای صادقه بوده یا خیر؟
-روزه: در روایتی از امام موسی بن جعفر(ع) نقل شده است
که هر کس روز اول ماه ذیالحجه را روزه بگیرد، خداوند برای وی پاداش عظیمی را مینویسد.
-غسل
-نماز: شیخ طوسی
بیان کرده است: مستحب است در این روز، نماز حضرت فاطمه(س) را بخواند و این نماز
چهار رکعت است(هر دو رکعت به یک سلام) و همانند نماز حضرت امیرالمؤمنین(ع) است؛ در
هر رکعت یک مرتبه سوره «حمد» و 50 مرتبه سوره «توحید» را بخواند و بعد از سلام تسبیح حضرت فاطمه(س) را بگوید، آن گاه این
دعا را بخواند: «سبحان ذی العز الشامخ المنیف، سبحان ذی الجلال الباذخ العظیم،
سبحان ذی الملک الفاخر القدیم، سبحان من یری اثر النمله فی الصفا، سبحان من یری
وقع الطیر فی الهواء، سبحان من هو هکذا و لا هکذا غیره».
همچنین نقل شده است که نیم ساعت قبل از ظهر، دو رکعت
نماز بگذارد و در هر رکعت، یک مرتبه سوره «حمد» و 10 مرتبه سوره «توحید» و 10
مرتبه «آیةالکرسی» و 10 مرتبه سوره «قدر» را بخواند.
-در هر روز از دهه پنج دعایى را که حضرت جبرئیل براى
حضرت عیسى(ع) از جانب حق تعالى هدیه آورده را بخواند و آن پنج دعا این است:
-أَشْهَدُ أَنْ لاَ إِلَهَ إِلاَّ اللَّهُ وَحْدَهُ لاَ
شَرِیکَ لَهُ لَهُ الْمُلْکُ وَ لَهُ الْحَمْدُ بِیَدِهِ الْخَیْرُ وَ هُوَ عَلَى
کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ
-أَشْهَدُ أَنْ لاَ إِلَهَ إِلاَّ اللَّهُ وَحْدَهُ لاَ
شَرِیکَ لَهُ أَحَداً صَمَداً لَمْ یَتَّخِذْ صَاحِبَةً وَ لاَ وَلَداً
-أَشْهَدُ أَنْ لاَ إِلَهَ إِلاَّ اللَّهُ وَحْدَهُ لاَ
شَرِیکَ لَهُ أَحَداً صَمَداً لَمْ یَلِدْ وَ لَمْ یُولَدْ وَ لَمْ یَکُنْ لَهُ
کُفُواً أَحَدٌ
-أَشْهَدُ أَنْ لاَ إِلَهَ إِلاَّ اللَّهُ وَحْدَهُ لاَ
شَرِیکَ لَهُ لَهُ الْمُلْکُ وَ لَهُ الْحَمْدُ یُحْیِی وَ یُمِیتُ وَ هُوَ حَیٌّ
لاَ یَمُوتُ بِیَدِهِ الْخَیْرُ وَ هُوَ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ
-حَسْبِیَ اللَّهُ وَ کَفَى سَمِعَ اللَّهُ لِمَنْ دَعَا
لَیْسَ وَرَاءَ اللَّهِ مُنْتَهَى أَشْهَدُ لِلَّهِ بِمَا دَعَا وَ أَنَّهُ
بَرِیءٌ مِمَّنْ تَبَرَّأَ وَ أَنَّ لِلَّهِ الْآخِرَةَ وَ الْأُولَى
برخی اعمال مشترک دهه اول ذیالحجه
-امام صادق(ع) میفرماید: پدرم حضرت امام باقر(ع) به من
فرمود: پسرم! در دهه نخست از ماه ذیالحجه، هر شب میان نماز مغرب و عشا این دو
رکعت نماز را ترک مکن: در هر رکعت بعد از «حمد»، یک مرتبه «توحید» و آیه «وَ
وَاعَدْنَا مُوسَى ثَلاَثِینَ لَیْلَةً وَ أَتْمَمْنَاهَا بِعَشْرٍ فَتَمَّ
مِیقَاتُ رَبِّهِ أَرْبَعِینَ لَیْلَةً وَ قَالَ مُوسَى لِأَخِیهِ هَارُونَ اخْلُفْنِی
فِی قَوْمِی وَ أَصْلِحْ وَ لاَ تَتَّبِعْ سَبِیلَ الْمُفْسِدِینَ» را بخوان، اگر
چنین کنی، در ثواب حاجیان و اعمال حج آنها شریک میشوی.
-همچنین در روایتی از امام موسی کاظم(ع) نقل شده است که
هر کس ۹ روز اول ذیالحجه را روزه بدارد، خداوند ثواب روزه تمام عمر را
برای او مینویسد.
پینوشتها:
1-بحارالانوار،ج 43، ص 123، حدیث 31.
2-مسندالرضا، ج 1، ص 141، حدیث 177.
3-همان، ج 1، ص 119، حدیث 81.
منبع:تسنیم