آیت‌الله کاظمی قزوینی در کویت به تبلیغ و مجاهدت‌های علمی خود ادامه داد و البته فراغ بالی نیز پیدا کرد تا به تألیف آثار علمی و از جمله بیش از 40 اثر ارزشمند در زمینه فقه، اصول، کلام و تاریخ بپردازد.
عقیق:سابقه حوزه علمیه قزوین به قرن سوم هجری قمری می‌رسد، از باشکوه‌ترین حوزه‌های جهان تشیع است که با تربیت فرزانگانی نامدار مانند احمد بن ابراهیم قزوینی(ره) و حسین بن ابراهیم قزوینی(ره) بر تارک جهان علم می‌درخشد و از این دیار، دهها و صدها عالم فرزانه و مجاهد نستوه سر برآورده و یکی بعد از دیگری منشأ خدمات و یادگارهای ارزشمند بوده‌اند.
همچنین تبار دانشور "قزوینی"، از لحاظ نسب به حضرت ابوالحسن موسی بن جعفر(ع) می‌رسد که از میان آنها، فقهای برجسته، مفسران والامقام، نویسندگان ژرف‌اندیش، شاعران دلسوخته و واعظان دانشمند متعددی برخاسته و مدافعانی راستین برای فرهنگ اصیل اهل بیت(ع) بوده‌اند.
این افراد به دلیل عشق به حضرت سید الشهدا(ع)، اغلب به عراق کوچ می‌کردند و در شهر کربلا و در جوار مرقد مطهر امام حسین(ع) سکونت داشته‌اند؛ اگرچه اصالت آنها قزوینی است. یکی از سرشناسان این خاندان علم و فقاهت، حضرت آیت‌اللّه سید امیرمحمد کاظمی قزوینی است که در سال 1335 هجری قمری در بیت علم و تقوا دیده به جهان گشود.
وی تنها هشت سال داشت که به همراه پدر دانشمندش به عراق کوچ کرد و به تحصیل علوم ادبی و متون فقهی پرداخت.
سید امیرمحمد، 18 ساله بود که به شوق فراگیری دانش و علوم اهل بیت(ع) به شهر عالم‌پرور نجف اشرف روی آورد و پس از تکمیل مقدمات و سطح، به فراگیری درس خارج فقه و اصول پرداخت.
وی در این مسیر در درس بزرگانی مانند حضرات آیات سید ابوالحسن اصفهانی، محمدحسین غروی اصفهانی (کمپانی) و شیخ محمدرضا آل یاسین حاضر شد و از محضر مبارک آنها بهره‌ها برد و پس از چند سال خوشه‌چینی از دانش استادان مشهور آن روزگار، از مراجع بزرگواری مانند حضرات آیات سید محسن حکیم، سید عبدالهادی شیرازی، سید محمود شاهرودی و شیخ محمدحسین کاشف الغطاء، اجازه اجتهاد و نقل روایت دریافت کرد. چندی بعد پدر آیت‌الله سید امیر محمد کاظمی قزوینی به ملکوت اعلی پیوست و پس از آن بود که وی، برای تبلیغ مذهب اهل بیت(ع) از طریق تدریس، تألیف، امامت جماعت، وعظ و ارشاد مردم و مناظره با منحرفان به بصره عزیمت کرد. تلاش و مجاهدت آیت‌اللّه قزوینی در انجام رسالت دینی خویش چنان بود که همه مشکلات موجود در بصره و از جمله حضور مخالفان و آزار بدخواهان را به جان می‌خرید و در راه هدف والای خود حرکت می‌کرد و ترس و واهمه‌ای به خود راه نمی‌داد.
در نهایت، اثرات تبلیغی این فقیه بزرگوار به جایی رسید که دشمنان و مخالفانش در حزب بعث عراق، قصد کشتن وی و به آتش کشیدن خانه‌اش را داشتند که سبب شد تا به ناچار و در سال 1350 هجری شمسی، از عراق خارج شده و راهی کویت شود. وی در کویت هم به تبلیغ و مجاهدت‌های علمی خود ادامه داد و البته فراغ بالی نیز پیدا کرد تا به تالیف آثار علمی و از جمله بیش از 40 اثر ارزشمند در زمینه فقه، اصول، کلام و تاریخ بپردازد که نشانگر دانش سرشار و کوشش ارزنده وی در حمایت از دین، دفاع از مذهب و پاسخگویی به مخالفان و حل مشکلات فکری مردم است. از جمله آثار این اندیشمند شیعی می‌توان به برخی آثار با هدف پاسخگویی به شبهات بهائیت و وهابیت هم اشاره کرد که «مع الدکتور علی احمد السالوس فی کتابه فقه الشیعه الامامیه»، «ردّ علی کتاب الصراع بین الاسلام و الوثنیّه» و «البهائیّه فی المیزان» از آن جمله است. ایشان همچنین در رساله ال‍ق‍ائ‍ل‍ون بتحریف القرآن: السنه ام الشیعه و شبهه القول بتحریف القرآن عند اهل السنه بر عقیده صیانت قرآن از تحریف تأکید کرده و در عین حال در کتاب «الآلوسی و التشیع» در ذیل بحثی با عنوان «القرآن کلام اللّه لا تحریف فیه» به نقد اتهامات آلوسی پرداخته است. آیت‌الله سید امیرمحمد کاظمی قزوینی در سال‌های پایانی عمر مبارکش، این توفیق را پیدا کرد که به ایران بیاید و ضمن زیارت بارگاه نورانی حضرت ثامن الحجج(ع) و سفری به قزوین، راهی حرم مطهر حضرت کریمه اهل بیت (س) شود و در قم سکنی گزیند. این عالم ربانی سرانجام در مانند چنین روزی یعنی در بیست و سومین روز از ماه ذیقعده الحرام سال 1414 هجری قمری و پس از نزدیک به هشت دهه عمر بابرکت، در جوار رحمت حق آرام گرفت و پس از تشییعی باشکوه در جوار مضجع نورانی حضرت فاطمه معصومه (س) به خاک سپرده شد.