آن حضرت فرمود: من را واگذارید، همانا از جوار جد
بزرگوارم (ص) بیرون میروم و در غربت رحلت میکنم و در کنار قبر هارون دفن
خواهم شد. محول سیستانی میگوید: تا خراسان آن بزرگوار
را مشایعت کرده، همراه ایشان بودم تا اینکه در طوس وفات یافت و او را نزد هارون
دفن کردند. شیخ صدوق، عیون اخبارالرضا (ع)، ج 2، ص 464؛ مسعودی).
حضرت رضا (ع) از آنجا که سرانجام این سفر را میدانست، فرزندش جواد (ع) را که در آن زمان کودکی چند
ساله بود به هنگام وداع با جدّ بزرگوارش به مسجدالنبی بردند و خودشان نیز بعد از
وداع با قبر پیامبر اکرم (ص) به روضه جده‌اش حضرت صدیقه زهرا (س) مشرف شدند و درد
و دلهای خود را به آن حضرت عرض کرد. (محمدتقی خراسانی، حدیقةالرضویة،
ص 74 به نقل از عمادزاده، زندگانی امام رضا (ع)، ص 476).
اینکه امام رضا (ع) پیش از حرکتشان به سمت طوس برای وداع
با جدشان بر سر مرقدشان حاضر میشوند،
اینکه در آنجا شروع به گریستن میکنند، اینکه میفرمایند در غربت رحلت میکنم، این رفتارهای امام رضا (ع) ما را یاد چه ماجرایی میاندازد؟
کمی به دوران ائمه گذشته بر میگردیم، جاییکه روزی امام حسین (ع) پیش از حرکتشان به سمت
سرزمین کربلا برای وداع نزد مرقد جدشان حاضر میشوند، به خواب میروند و در خواب با جدشان از این سفر میگویند، جاییکه امام حسین (ع) نیز چون فرزندشان امام رضا (ع)
اشک از چشمانشان جاری شد، اما رسولالله (ص)
فرمودند حسین جان! تو باید به این سفر بروی، شاید حضرت
به امام رضا (ع) نیز چنین فرمودند که رضاجان! تو نیز باید به این سفر بروی، شاید
کشور ایران در نقطه از جهان باید این منبع نور الهی را در آغوش خود میگرفت و تا زمان ظهور امام مهدی (ع) شاهد بهرهمندی عاشقان از نور مولایشان میشد.
اگر ما شیعیان و مؤمنان قائل بر این هستیم که امام هر
زمانی در شب قدر مقدرات عالم و عالمیان را رقم میزند و هر رویدادی در آن سال و در تمام دوران زندگانی اهلبیت (ع) با امضای امام زمان آن عصر (ع) بوده است، پس چطور ممکن است این
اقدام امام رضا (ع) خارج از منظر باشد؟! چطور ممکن است ماجرای شهادت امام حسین
(ع)، امام حسن و دیگر اهلبیت (ع) را خارج از این فضا تصور
کنیم؟! پس می توان اینگونه برداشت که امام رضا (ع) خودشان اینگونه در شب قدر آن
سال رقم زدند و همینطور دیگر اهل بیت (ع)...
منبع:تسنیم