ما به بسته شدن خیابان ها، محاصره روستاها و خانه ها و حتی محاصره بیمارستان سلیمانیه عادت کرده ایم، اما بسته شدن قبرستان چه معنایی می تواند داشته باشد؟ آیا آنها می خواهند مردگان را هم محاصره کنند؟ آیا واقعا نظام آل خلیفه به این حد از بی عقلی و دیوانگی رسیده است؟

ما این واقعه را ثبت می کنیم و روزی برای نسل های بعد این قصه را خواهیم خواند که یک روزجمعه در تاریخ 5 آگست 216 مسئولان، درهای قبرستان منامه را بستند و اجازه ندادند مردم به زیارت قبور مردگان خود بروند؛ چراکه آنها از مشارکت مردم در مراسم ختم یک شهید هراس داشتند.

آنها پیش از این نیز هراس خود را از این مساله نشان دادند؛ هنگامی که نگذاشتند کسی با خانواده شهید الحایکی دیدار کند و به آنها تسلیت بگوید و و از هویت تمام مردم سؤال می کردند و نگذاشتند کسی از خارج منطقه به مجلس فاتحه این شهید بیاید، اما باز هم ترس آنها برطرف نشد و این بار قبرستان را نیز بستند.

بگذارید حدس بزنیم دفعه بعد مسئولان ممکن است کجا را ببندند و محاصره کنند؟

ممکن است کشوری را که تبدیل به قبرستان شده به طور کامل ببندند، چون بحرین اکنون مقبره حقوق بشر است.

مسئولان می گویند اینها تدابیر امنیتی است، تدابیری که باقی مانده پرده را از مقابل چهره پادشاه کنار می زند تا چهره این نظام کاملا برای همه آشکار شود و همه چهره استبدادی و طایفه ای آنها را ببینند.

مسئولان در راستای این تدابیر به اصطلاح امنیتی خود تمام مخالفان خود و فعالان حقوق بشر و سیاسی و فعالان اجتماعی را زندانی کرده اند و هزاران نفر از کودکان و مردان و زنان و حتی پیران در زندان به سر می برند و اکنون معروف ترین فعال حقوق بشر بحرینی و تمام رهبران جمعیت های سیاسی در زندان هستند و بزرگ ترین جمعیت سیاسی معارض نظام منحل شده و دارایی های آن نیز توقیف شده و ده ها نفر از روحانیون شیعه به دادگاه احضار شده اند و این روند همچنان نیز ادامه دارد.

نظام بحرین در راستای همین تدابیر امنیتی خود قصد دارد تمام کشور را به یک قبرستان تبدیل کند، چون از زنده ها هراس دارد. نظام می خواهد کشور به یک مقبره محاصره شده و بسته تبدیل شود تا هر انسان زنده ای بخواهد به آن نزدیک شود بازداشت، زندانی، کشته و یا از کشور اخراج شود. نظام می خواهد بر مردگان حکومت کند و به تدابیر امنیتی خود هم افتخار می کند، اما مردم بحرین همواره زنده اند و به چنین نظامی هیهات می گویند.