هرچه را هم که نمی‌دهد، می‌خواهد بندگان را ادب کند تا قشنگ حرف بزنند، تا درخواستشان را بالاتر ببرند و کوتاه نخواهند. لذا بعضی از بندگان بعد از مدّتی که دعایشان مستجاب نمی‌شود، سکوت می‌کنند، آنگاه دعایشان را اجابت می‌کند. می‌گوید خدایا من سکوت کردم تو چیزهای بزرگتری به من دادی! از وقتی که سکوت کردم، چیزهای قیمتی به من می‌دهی.
لذا انبیاء کمتر دعا می‌کردند و دست‌هایشان را پایین می‌گرفتند. آنها اغلب برای خلق دعا می‌کردند. برای خودشان دعا نمی‌کردند. بیشتر ادب می‌کردند. اساساً وقتی خلق خدا چیزی می‌گرفتند، همه‌اش عطای خدا به آنان بود. الان هم همینطور است. روح ما و جسم ما را دارند غذا می‌دهند، ما هم نقشه می‌کشیم که از خدا بیشتر درآوریم. همین مجلس که در آن نشسته‌ایم برای این است. مجلس‌مان برای این است که با چه نقشه‌ای می‌توانیم بیشتر از خدا درآوریم. یک خورده مجلس‌مان ضد خداست. آیا نیست؟ می‌خواهیم کودتا کنیم تقریباً، تا یکی‌مان بهشت را بلند کند، دیگری جهنّم را بلند کند، همه‌اش در پی بلند کردن هستیم.

پی نوشت:

کتاب طوبای محبّت جلد دوم – ص 100
مجالس حاج محمّد اسماعیل دولابی

منبع:تسنیم