حضرت اباعبدالله(ع) احتیاج به مردم نداشت، اما این که فرمود: مرا یاری کنید، یعنی مسلک مرا یاری کنید. مقصد مرا یاری کنید. همکار و همراه من شوید. شما وقتی نماز می‌خوانید انبیاء و اولیاء را کمک کرده‌اید. وقتی کار خوب انجام می دهید، آنان را یاری داده‌اید. هر مسلکی که هر کس دارد اگر شما هم از آن پیروی کنید او را یاری کرده‌اید. آیا نفرموده‌اند که دشمنان ما را یاری نکنید؟ غذای دشمنان ما را نخورید؟ مسلک دشمنان ما را رفتار نکنید؟

هرکس دوست اهل بیت(ع) را دوست بدارد ائمه را هم دوست دارد. هرکس دوستان اهل بیت را دشمن بدارد، دشمن آنان هم شمرده می‌شود، ولو یک دقیقه باشد. امیدوارم کسی دشمن مومنین و دوستان اهل بیت نشود. اللهُمَّ ارزُقنا حُبَّکَ وَ حُبَّ مَن یُحِبُّکَ (بحارالانوار، جلد91، صفحه 148) خدایا محبت کسانی که تو را دوست دارند به من عطا کن. یعنی دوستی مومنین موجب دوستی خدا و ائمه می‌شود. این نکته بسیار مهمّی است که باید از روز اول اساس باشد. اگر شاگردان یک کلاس همدیگر را دوست داشته باشند می‌دانید معلّم چقدر کیف می‌کند. همه یک نفس و یک جهت می‌شوند. خدا و رسولش هم دوست دارند مومنین به همدیگر علاقه داشته باشند.

پی نوشت:

کتاب طوبای محبّت – ص 95
مجالس حاج محمّد اسماعیل دولابی