مروری بر رهنمودهای رهبر بصیر انقلاب در این دیدار نشان می دهد که ایشان به طور مشخص به عنصر «بصیرت افزایی شعر» اشاره دارند و در یک دیدگاه کلی، بصیرت افزایی و تحکیم معارف اسلام و انقلاب را مورد توجه قرار می دهند.

اما پرسش مهم این است که جریان شعر امروز کشور و شعر امروز دنیای اسلام، چگونه می تواند نقشی حداکثری را در این زمینه ایفا نماید.

برای پاسخ به این پرسش راهبردی، چند راهکار قابل تصور است:

یک . شعر بصیرت افزا، نیاز به شاعر با بصیرت دارد. بنابراین لازم است که شاعران کشور و شاعران جهان اسلام، حداکثر تلاش شخصی خود را جهت دستیابی به شناخت و آگاهی دقیق و کامل از اوضاع و احوال زمانه مبذول دارند تا بر اساس آن شناخت و آگاهی دقیق و کامل، تحلیلی جامع از شرایط داخلی، منطقه ای و بین المللی کسب نمایند که این تحلیل جامع، همانا بصیرت و روشن بینی است. بدیهی است که این رویکرد، عملا زبان شعری شاعر را به سمت شعر بصیرت افزا سوق می دهد.

دو . در این راستا علاوه بر تلاش فردی شاعران، فعالیت تشکل های منضبط شعری و همچنین سیاستگذاری مسئولان و مدیران هم می تواند به گونه ای باشد که به افزایش بصیرت شاعران بینجامد. در این راستا برپایی نشستهای کاربردی هم اندیشی با حضور صاحبنظران حوزوی و دانشگاهی می تواند فضا را برای تحقق بیشتر این آرمان مهیا سازد. همچنین در این نشست ها، شاعران پیشکسوت می توانند یافته های خود را با شاعران جوان در میان بگذارند تا در ایجاد یا تقویت و تحکیم بصیرت آنان سهمی داشته باشند.

سه . در این روزگار، وظیفه جدی اهالی بصیرت و نخبگان و علمای فرهنگی است تا با رفتار، قلم و زبان خود، موجی وسیع از دوراندیشی و بصیرت را در ذهن و دل اهالی فرهنگی کشور و به ویژه شاعران و نویسندگان و اهالی ادبیات و هنر، رقم زنند تا آنان بتوانند در ادامه راه و در تداوم فعالیت مجاهدانه فرهنگی خود، از این سلاح کارساز بهره گیرند.

و البته اشعار قرائت شده در این دیدار نیز، نمونه هایی بود از شعر بصیرت افزا؛ آنجا که غلامرضا شکوهی از «بالاتر از خیال جهان» و «تخیل تشنه» گفت که بخشی از ابیات او چنین است:

بالاتر از خیال جهان است و عاجز است

جنگل اگر قلم شود و دشت دفترش

از هیئت تصور اشعار برتر است

کِی می‌رسد تخیل تشنه به کوثرش؟

از چیست روشنای دو عالم که این چنین

شمس و قمر گزیده سرانگشت باورش

این حرم نور از نفس کیست کز فراق

می ‌سوزد از فروغ تو جبریل هم پرش

خورشید هر سپیده که از شرق می ‌دمد

زانو زند به مقبره ی نورگسترش

هر کوه شد قصیده ی خورشیدباورش

افتد به خاک پای تو، تا بیت آخرش

و یکی از پیشکسوتان شعر آئینی، یعنی سید رضا موید نیز، از حضرت مهربانی ها و ضامن آهو (ع) خواند؛ امامی که خود، قبله ی اهالی بصیرت است:

خورشید را به خاک حریم تو دیده ‌ام

آری تو آسمان منی یا اباالحسن

بهتر ز تو، جواب دلم را نداده کَس

چون آگه از زبان منی یا اباالحسن

هر سائل حریم تو از مهربانی ات

گوید به خود از آن منی یا اباالحسن

در خاندان من، همه دلداده ی تو اند

محبوب خاندان منی یا اباالحسن

شایدیکی از بهترین شعر های این دیدار را بتوان، شعر سید روح الله موید دانست که در بخشی از ابیات او می خوانیم:

به خون پاک شهیدان کربلا سوگند
که جز مسیر شهادت ره تکامل نیست
مدافعان حرم عاشق بلا هستند
که پیروان شهیدان کربلا هستند
قسم به عشق که سر داشتیم و سامان نه
به سینه درد روی درد بود و درمان نه
شکوه آینه‌ ها روی هم دوید و شکست
شکست آینه، اما غرور ایوان نه
تمام ایل و تبارم فدای زینب باد
بریده ‌ایم دل از زندگی، از ایشان، نه
خیال و دست و دل از فکر و دامن و مهرش
خدا نکرده جدا می‌شود، به قرآن، نه

او در ادامه همین شعر، نامی هم از سردار خط مقدم جهان اسلام، یعنی سردار قاسم سلیمانی می آورد و می سراید:

هنوز لشکر ما پیرو علی هستند
در این زمان که «سلیمانی» است و «سلمان»، نه
سری خوش است که سر داد با سرافرازی
تنی خوش است که جان می دهد به طنازی
صدای چلچله‌ ها بود و برق چلچله ‌ها
سحر که شد، حرم جبهه نورپردازی
غرور زخمی نستوه عاشقی نازم
که عمر را سپری می‌کند به جانبازی
مناره های حرم آرزوی مرغان است
بنازم این همه اوج و بلند پروازی
قسم به فاطمه، محبوب قلب فاطمه ‌اند
مدافعان حرم زینبی ‌تر از همه ‌اند

و حسن ختام این گُفتار، رباعی اوست با موضوع امام عاشقان و بصیران (ع) که عاشورا و کربلایش، قله بصیرت و بصیرت افزایی است:

هرکس به ره حسین بشتافته است

آقایی عالمین را یافته است

در خلق، حسین بن علی بی همتاست

این تافته را خدا جدا بافته است