اللهمّ غَشّنی بالرّحْمَةِ وارْزُقْنی فیهِ التّوفیقِ والعِصْمَةِ وطَهّرْ قلْبی من غَیاهِبِ التُّهْمَةِ یا رحیماً بِعبادِهِ المؤمِنین.

خدایا در این روز مرا به مهر و رحمتت فرا بگیر( با رحمتت بپوشان)، و توفیق دوری از گناه روزی ام فرما، و قلبم را از آلودگی های و تیرگی های تهمت پاک فرما، ای خدایی که نسبت به مومنان اهل ترحم و مهربانی هستی.

 اللهمّ غَشّنی بالرّحْمَةِ

غشّ به معنی پوشاندن و مخفی کردن؛ کسی که عیب جنس را بپوشاند و از خریدار مخفی کند، می گویند غشّ در معامله کرده است. ليسَ مِنّا مَن غَشَّ مُسلِما (وسائل الشیعه، ج12، ص 210(، کسی که غش در معامله می کند، مسلمان نیست. در اینجا منظور آن است که رحمت آنقدر زیاد باشد که عیوب را بپوشاند.

مرا با رحمتت بپوشان به حدی که همه وجود مرا رحمت تو بگیرد و مرا غرق در رحمتت کن.

واژه رحمت بیش از 500 بار در قرآن آمده و به معنای مهربانی، شفقت، دلسوزی و دل نازکی می باشد.

در دعای مسح سر هنگام وضو هم داریم: اَللّهُمَّ غَشِّنِي بِرَحْمَتِك وَ بَرَكاتِك وَ عَفْوِك

رحمت خدا واسعه است، در رحمت الهی ناامیدی راه ندارد و کسی نباید ناامید شود. (و َمَنْ يَقْنَطُ مِنْ رَحْمَةِ رَبِّهِ إِلَّا الضَّالُّونَ، حجر/56) جز گمراهان، چه کسی از رحمت خدا ناامید می شود؟

پس ناامیدی ضعف و ویژگی گمراهان است.

وَالَّذِينَ كَفَرُوا بِآيَاتِ اللَّهِ وَلِقَائِهِ أُولَئِكَ يَئِسُوا مِنْ رَحْمَتِي وَأُولَئِكَ لَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ، (عنکبوت/23) کسانی که به آیات خداوند و دیدار او کافر شدند، از رحمت من مأیوسند و برای آنها عذاب دردناکی است.

پس مأیوس از رحمت الهی کافر است و عذاب دردناکی دارد.

آنقدر رحمت الهی واسعه است که امام صادق(ع) می فرماید: روز قیامت حتی ابلیس هم به رحمت الهی طمع می کند.

رحمت الهی حد و مرز ندارد  

رحمت الهی لایزال است، حد و مرز ندارد و همیشگی است و شامل همه می شود لذا چیزی از رحمت کم نمی شود.

خداوند به داود(ع) می فرماید: ای داود! همانگونه که از خورشید با تابش چیزی کم نمی شود، رحمت الهی هم کم شدنی نیست.

رحمت عام الهی( رحمانیت)، شامل همه انسان ها اعم از مسلمان و غیر مسلمان می شود، مثل زندگی کردن، نفس کشیدن و غیره؛ اما رحمت خاصه او( رحیمیت)، مخصوص اهل ایمان است، مثل حیات طیبه، نورانیت در دنیا و آخرت و غیره.

عوامل نزول رحمت:

* منشا نزول همه رحمت ها، اهل بیت(ع) هستند. أَنْتُمْ نُورُ الْأَخْيَارِ وَ هُدَاةُ الْأَبْرَارِ وَ حُجَجُ الْجَبَّارِ بِكُمْ فَتَحَ اللَّهُ وَ بِكُمْ يَخْتِمُ [اللَّهُ‏] وَ بِكُمْ يُنَزِّلُ الْغَيْثَ ... بِمُوَالاتِكُمْ تُقْبَلُ الطَّاعَةُ الْمُفْتَرَضَةُ ... بِكُمْ يُمْسِكُ السَّمَاءَ أَنْ تَقَعَ عَلَى الْأَرْضِ إِلا بِإِذْنِهِ ...كَلامُكُمْ نُورٌ وَ أَمْرُكُمْ رُشْدٌ وَ وَصِيَّتُكُمُ التَّقْوَى وَ فِعْلُكُمُ الْخَيْرُ وَ عَادَتُكُمُ الْإِحْسَانُ؛ عجیب است لَولا الحجه اساخت الارضُ باهلها!!!

* صبر، وَبَشِّرِ الصَّابِرِينَ... أُوْلَئک عَلَیهِْمْ صَلَوَاتٌ مِّن رَّبِّهِمْ وَ رَحْمَةٌ  وَ أُوْلَئک هُمُ الْمُهْتَدُونَ (بقره/157-155)

* عفو و بخشش، على(ع): بِالْعَفْوِ تَنْزِلُ الرَّحْمَةَ(غرر الحكم، ص246(

* توبه، علی(ع): التّوبَةُ تَسْتَنْزِلُ الرَّحْمَة(تصنیف غررالحکم ودررالکلم ، ص 195)

* ترحم به دیگران، علی(ع): بِبَذلِ الرحمَةِ تُستَنزَلُ الرحمَةُ )jصنیف غررالحکم ودررالکلم،ص۲۴۶(

* ایمان و تقوی

وارْزُقْنی فیهِ التّوفیقِ والعِصْمَةِ

توفیق، عبادت و بندگی است که نیاز انسان مومن است.

عصمت، ترک معصیت است.

توفیق و عبادت، انسان را به خدا نزدیک می کند ولی با گناه انسان از دایره خدا خارج می شود. پس در کنار توفیق، خودنگهداری و عصمت هم باید باشد.

وطَهّرْ قلْبی من غَیاهِبِ التُّهْمَةِ

قلبم را از آلودگی و تیرگی تهمت پاک کن.

تهمت، یا تهمت شخص به دیگرا ن است یا تهمت دیگران به شخص.

کسی که به مرد یا زن با ایمان تهمت بزند یا درباره او چیزی بگوید که در او نیست، خداوند در روز قیامت او را بر تلّی از آتش قرار می دهد تا از مسئولیت آنچه گفته، درآید.

غیبت این است که در غیاب شخص، واقعیتی از او بگوید که راضی نیست اما تهمت حرفی است که از اساس دروغ است.

تهمت نظام اجتماعی را به هم می زند

تهمت با استغفار حل نمی شود و فقط باید جبران شود،تهمت نظام اجتماعی را به هم می زند، عدالت اجتماعی را خدشه دار می کند، حق و باطل را ممزوج می کند، بی گناه گرفتار می شود و اعتماد عمومی سلب می شود.