این سوراخ‌ها، جای مته و پتک و ابزار بنایی نیست، اصلاً چیز به قاعده و پیش‌بینی شده‌ای نیست، بلکه جای گلوله‌های مانده بر تن آستان حسینی است. گلوله‌‌بارانی که یکی دیگر از آثار حکومت نکبت‌بار صدام حسین بر مردم این سرزمین است.

سال 1991 میلادی پس از شکست عراق در نبرد اول خلیج فارس و خروج مفتضحانه ارتش صدام از کویت، فرصت مناسبی برای انقلابیون پیش آمد تا مقابل حکومت تضعیف شده بعث ایستادگی کنند. قیام مردم به سرعت فراگیر شد و استان‌های مختلف عراق را در بر گرفت. بجز 4استان مرکزی، انقلابیون توانستند بر 14 استان مسلط شوند.

هشت سال از جنگ با ایران گذشته است، بلافاصله ارتش صدام با شکست از خاک کویت بیرون رانده شده و صدام توانی برای رویارویی ندارد. پس از جنگ کویت و بر اساس قطعنامه شورای امنیت، عراق در استفاده از کلیه هواپیما‌ها و حتی بالگردهای ارتشش تحریم شده است. آمریکا که از روی کار آمدن حکومتی دینی و انقلابی نظیر آنچه در ایران رخ داده بود هراس دارد، اجازه استفاده از بالگرد را برای سرکوب قیام مردم به صدام می‌دهد.

صدام وحشیانه به مواضع انقلابیون حمله می‌کند. او با تانک و نیروهای نظامی‌اش آستان مقدس حضرت اباعبدالله الحسین (علیه السلام) را گلوله باران می‌کند و در نتیجه قیام انقلابیون عراقی سرکوب می‌شود. در نتیجه این حملات صدها هزار نفر کشته و بیش از دو میلیون نفر آواره می‌شوند.

17 شعبان 1991 سالروز آغاز انتفاضه شعبانیه، روز «مقاومت» در عراق نامگذاری شده است.