از اوایل دهه پنجاه یعنی سال 51 و 52 هیئت‌های هفتگی ما شروع شد و این جلسات تا زمانی پیروزی انقلاب تداوم داشت، بعد از آن هم قوت بیشتری گرفت و هم‌اکنون نزدیک به چهل سال است در این عرصه فعالیت دارم.

همه مداحان در ابتدا باید توجه داشته باشند که خروجی کار آنها چیست؟ به عنوان مثال من که نزدیک به چهل سال است در هیئت امام حسین(ع) حضور دارم، باید بدانم چه کاری برای این دستگاه انجام داده‌ام. بالاخره وارد شدن من در عرصه مداحی دو بخش دارد، اول نیاز جامعه و دوم وظیفه‌ای بوده است که آن را حس کردم و باید انجام می دادم.

ابتدا به این موضوع توجه داشته باشید که اصل آسیب به مکتب امام حسین (ع) به هیچ عنوان وجود ندارد. راه امام حسین(ع) شبیه به یک اقیانوس است که هر ناپاکی‌ را در خود حل می‌کند. متاسفانه در این دوران هزاران آسیب در جامعه وجود دارد، اما بعضی‌ها اولین مسئله‌ای که می‌گویند آسیب‌شناسی مداحی است. جالب اینجاست کسانی در این مسئله اظهار نظر می‌کنند که یک خط شعر و روضه هم نخوانده‌اند و مراسمی برای سیدالشهدا برپا نکرده اند. همه بدانند که دستگاه امام حسین(ع) فی النفسه جذاب است و این جذابیت از طرف خدا است، برای نمونه ارامنه درمحله منوچهری تهران در روز تاسوعا برای امام حسین(ع) نذری می‌دهند حتی تعدادی از آنها را سراغ دارم که در هیئت‌های هفتگی حضور پیدا می‌کنند. پس بدانیم آسیب به دستگاه امام حسین(ع) وارد نیست.

به طور حتم مشکل همین جا است، این بخش به خود مداح برمی‌گردد و اگر وی در این زمینه دچار مشکل باشد، اولین آسیب به خودش می‌رسد. من به برخی از افراد می‌گویم این شعر را نخوانید یا این سبک را پیاده نکنید، اگر شما این سبک را خواندید و فردا مردم آن را با آواز فلان خواننده طاغوتی تطبیق دادند، باید جواب بدهید و اگر جواب ندادید و هر کسی از  این نحوه مداحی شما تاثیر پذیرفت، مسئولیت‌اش بر عهده شماست. پس کسانی هستند که به دستگاه اشکال وارد کنند واین افراد دو دسته‌اند: ممکن است از سر ناآگاهی این کار را انجام می‌دهند یا از عمد در هیئت‌های عزاداری نفوذ می‌کنند و به مداح می‌گویند فلان آهنگ را گوش بده و یک شور از آن درست کن و مداح نیز برای آنکه نوآوری کند، این کار را انجام می‌دهد و خروجی آن قابل توجه نیست.

متاسفانه مردم ایرادات هیئت‌ها را به پای دستگاه امام حسین(ع) می‌گذارند، در حالی که ایراد به آن شخص وارد است. باید بدانیم دستگاه امام حسین(ع) دژ و حصن (حصار) است، هر کسی وارد این دژ شود در حصن سید‌الشهدا(ع) قرار می‌گیرد. اگر انسانی بخواهد در این عرصه متحول بشود به زودی این عمل برایش میسر می‌شود، اما اگر بخواهد امام حسین(ع) را زیرسوال ببرد قداست این دستگاه خود به خود آن فرد را پس می‌زند.

چند جوان از میان جوانان هیئت ما به درجه شهادت نائل شدند و شهادت در آستان حضرت زینب(س) بسیار زیبا است. زمانی که با شهدای مدافع حرم روبرو می‌شوم با خود می‌گویم این افراد چقدر بلند روزی‌اند و آرزوی من این است که در میان مدافعان حرم شهید شوم. در این مورد باید نگاه‌مان را زینبی کنیم تا به جز زیبایی در این راه چیزی نبینیم، اعتقادم این است که اگر این افراد مدافع حرم در کربلا بودند حتما از کیان خیمه‌ها دفاع می‌کردند و بر این باورم که این افراد جزو ده‌هزار نفر یاران اطراف امام زمان(عج) در آخرالزمانند.

هر کسی برای حجت‌بن حسن(عج) با عقیده و باور قلبی کار کند، انسانی منتظر است و انتظار معنایش خمودگی و نشستن نیست. هر کسی انتظار را یادآوری کند و مردم تهییج نماید برای فرج آقا منتظر است. امروز اگر کسی را به عنوان شاخص انتظار در نظر داشته باشیم مقام معظم رهبری است، به دلیل اینکه بار دین در این زمانه به دوش ایشان است.

سال گذشته به دلیل اینکه اربعین در عراق یک روز بعد از ایران بود، غروب روزی که در ایران اربعین بود حرکت کردم و در روز اربعین در کربلا بودم. اما تا امروز توفیق این را نداشتم که در جمع کسانی که پیاده‎‌روی می‌کنند باشم.

توجه داشته باشید که سه - چهار سال است که ما به این موضوع پی بردیم و در این پیاده‌روی شرکت می‌کنیم، اما قدمت این حرکت بسیار زیاد است. متاسفانه برخی از موضوعات را دیر متوجه می‌شویم، وقتی 25 میلیون آدم به سمت هدفی خاصی حرکت می‌کنند مسلماً راه پر از عشق است. اما این حرکت باید دو نتیجه برای ما داشته باشد اول تحول درونی و دوم نگاه ما نسبت به مسایل اجتماعی تغییر کند و وحدت در ما ایجاد شود.

امیدوارم طاعات و عبادات شما و همه مؤمنان در ماه مبارک رمضان مورد قبول درگاه حق تعالی واقع شود.