مرحوم حضرت آیت الله العظمی بهجت می فرمود: یعنی وقتی که عقل مُدْبِر گردد، تاریک محض است و وقتی که رو کند و به حق متوجه گردد، مِرآت است.
عقیق: مرحوم حضرت آیت الله العظمی بهجت می فرمود: این روایت را به این صورت
در جایی دیده‌ام، اما نمی‌دانم در چه کتابی، قاعدتاً در «جواهرالسنیة»
باشد: خَلَقَ الله الْعَقْلَ فَقالَ لَهُ أَدْبِرْ فَأَدْبَرَ فَقالَ
لَهُ: مَنْ أَنَا وَ مَنْ أَنْتَ؟ قالَ: أَنَا أَنَا، وَ أَنْتَ أَنْتَ:
ثُم قالَ لَهُ: أَقْبِلْ فَأَقْبَلَ، فَقالَ لَهُ: مَنْ أَنَا وَ مَنْ
أَنْتَ؟ قالَ: أَنْتَ الربُ الْجَلیلُ وَ أَنَا الْعَبْدُ الذلیلُ؛
خداوند عقل را آفرید و به او فرمود: پشت کن. پشت کرد. پس از او پرسید: من
کیستم و تو کیستی؟ گفت: من منم، و تو تویی. سپس به او فرمود: رو کن. رو
کرد، پس از او پرسید: من کیستم و تو کیستی؟ گفت: تو پروردگار بزرگ، و من
بنده ذلیل هستم». یعنی وقتی که مُدْبِر گردد، تاریک محض است و وقتی که رو کند و به حق متوجه گردد، مِرآت است.
پی نوشت:
کتاب در محضر حضرت آیت ا.... العظمی بهجت – ص 79 محمد حسین رخشاد