نماز و عبادت را خیلی طول نده. خیلی هم تعقیبات نخوان. لازم نیست زیاد به خودت فشار بیاوری. استقامت داشته باش. همان وضو را که می‌گیری منتظر باش که خداوند در شب و نیمه شب لطف و عنایتش را نصیب شما کند. «فَانتَظروا انّی مَعَکم مِنَ المنتظرین».
این به همه چیز می‌خورد؛ به فرجهای نیمه شب می‌خورد، به حضور قلبتان با خدای خود می‌خورد، به بهجت و سروری که در شما ایجاد می‌کند تا غم‌های دنیا را نابود کند می‌خورد، به رفع همّ و غمّ دنیا می‌خورد. این‌ها همه فرج است. تشریف آوردن امام زمان(ع) هم فرج است. اگر عالِمی به ناحیه شما بیاید و نطقش روی خدا و پیغمبر و ائمه(ع) بیفتد این‌ها همه فرج خدایی است.

ضعیف‌تر از ما کسی نیست ولی یک مقدار که دقت کنی می‌بینی ما را بزرگ آفریده است. کارهای شما همه بزرگ است. هر که را بخواهی می‌بخشی، گذشت می‌کنی، می‌دهی، برای همه مومنان دعا می‌کنی. این‌ها همه نشانه بزرگی تو است.
وقتی بر پیغمبر خدا صلوات می‌فرستی بر همه انبیا صلوات فرستاده‌ای. یک مقدار که وسیع شویم و در دستگاه خدا فرد شویم، ابتدا می‌ترسیم با خدای خود تماس بگیریم. با خلق خدا هم همین طور.
خداوند نهی کرده است که در دنیا خودت را بفروشی. فرمود: چشم‌هایتان را از دیگران بپوشانید و به آنچه به خودتان داده است بسازید. خداوند کم کم قوایتان را حفظ می‌کند تا از گردنه رد شوید. وقتی در جاده افتادید می‌بینید که خدا مرتب شما را حفظ می‌کند و آزادتر می‌شوید. گویا خدا فقط شما یک نفر را آفریده است.

پی نوشت:

کتاب طوبی محبت – ص 202
مجالس حاج محمد اسماعیل دولابی