عش یا ابا حسن علی رغم العدی - ملک الزمان و آیه الرحمن

ای ابوالحسن، علی رغم دشمنان، هم چنان به عنوان پادشاه زمانه و آیت خداوند رحمان بزی.
آن بزرگوار با آن همه مقامات دینی و زعامت عامه و مرجعیت و تدریس و جواب استفتائات و صرف اموال و وجوهات در موارد آن، تا سنین پیری، رسیدگی به مراجعین مستحقق، عمل ام داوود و اعتکاف در مسجد کوفه را ترک نکرد.
آیا ما با آنها شباهت داریم؟! این گونه امور خیلی پشت کار عجیبی می خواهد، ما در چه وادی ای هستیم؟ در فکر مادیات و دنیا، لذا به جایی نرسیدیم.
آقای دیگر از معاصرین آقا سید ابوالحسن اصفهانی (رحمة الله علیه) کلید مسجد هندی را گرفته بود و شب ها در آن مسجد مشغول عبادت می شد. این ها چه آدم هایی بودند. این ها هم در عبادات و عملیات گویی خودکشی می کردند، و هم در عملیات و درس و بحث بسیار پر کار بودند. در پرکاری مرحوم آقا سید ابوالحسن اصفهانی (رحمة الله علیه) همین بس که گویی دوره ی فقه را حاضر الذهن بود. ما خود دیدیم که بدون مطالعه درس گفت؛ زیرا هم خودشان و هم شاگردان در روز شروع درس نمی دانستند که درس از کجا باید شروع شود، ایشان درس خارج فقه را به صورت اتفاقی از جایی شروع نمود و مانند کسی که مطالعه کرده باشد، به آخر رساند.

پی نوشت:

کتاب در محضر حضرت آیت ا.... العظمی بهجت – ص 73
محمد حسین رخشاد

منبع:تسنیم